محمد بن منورشمارهٔ ۱۶۳
شیخ را سؤال کردند یا شیخ: الفقرُ اَتَمّ اَم الغنی؟ شیخ گفت:
بوالعجب یاری ای یار خراسانی
چاکر بوالعجیبهای خراسانم
پس گفت اتم و اکمل و افضل در شریعت است چون نظر سبحانی خود بر کسی پیدا کند فقرش غنا گردد و غنا فقر، بشریت آینۀ ربوبیت است وی بهرچ آفرید بدان نظر نکرد جز به آدمی انَّ اللّه تَعالی لَمْ یَنْظَر اِلی الدُّنیا مُندَخَلَقها بُغْضاً لَها چون به حدیث آدمی رسید گفت. اِنَّ اللّه تَعالی لایَنْظُرُ اِلی صُوَرِکُمْ وَلا اِلی اَعْمالِکُم وَلکِن یَنْظُرُ اِلی قُلُوبِکُم همۀ عالم رادر آفرید کی امری بس بود کی گفت کُنْ فَکان چون به آدمی رسید از امر درگذشت و گفت خَلَقْتُ بِیَدی و این قالب را بود، چون بارواح رسید گفت وَنفَخْتُ فِیهِ مِن روُحِی.
شمارهٔ ۱۶۲: شیخ گفت طمع از کار بیرون باید کرد اگر خواهی کی عمل بر تو سبک گردد در عمل بی‌طمع باید بود:شمارهٔ ۱۶۴: شیخ گفت اگر برای اسمعیل از آسمان فدا فرستادند در قیامت برای اوباش محمد فدا فرستند، یجاء بالکافر و یقال للمسلم هذا فداؤک من النار.
اطلاعات
قالب شعری: غزل/قصیده/قطعه
منبع اولیه: کتابخانهٔ تصوف
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
شیخ را سؤال کردند یا شیخ: الفقرُ اَتَمّ اَم الغنی؟ شیخ گفت:
هوش مصنوعی: از شیخ پرسیدند: آیا فقر کامل‌تر است یا ثروت؟ شیخ در پاسخ گفت:
بوالعجب یاری ای یار خراسانی
چاکر بوالعجیبهای خراسانم
هوش مصنوعی: ای یار شگفت‌انگیز خراسان، من نیز تحت تاثیر شگفتی‌های خراسان هستم و به تو ارادت دارم.
پس گفت اتم و اکمل و افضل در شریعت است چون نظر سبحانی خود بر کسی پیدا کند فقرش غنا گردد و غنا فقر، بشریت آینۀ ربوبیت است وی بهرچ آفرید بدان نظر نکرد جز به آدمی انَّ اللّه تَعالی لَمْ یَنْظَر اِلی الدُّنیا مُندَخَلَقها بُغْضاً لَها چون به حدیث آدمی رسید گفت. اِنَّ اللّه تَعالی لایَنْظُرُ اِلی صُوَرِکُمْ وَلا اِلی اَعْمالِکُم وَلکِن یَنْظُرُ اِلی قُلُوبِکُم همۀ عالم رادر آفرید کی امری بس بود کی گفت کُنْ فَکان چون به آدمی رسید از امر درگذشت و گفت خَلَقْتُ بِیَدی و این قالب را بود، چون بارواح رسید گفت وَنفَخْتُ فِیهِ مِن روُحِی.
هوش مصنوعی: در این متن بیان شده که در رعایت قوانین دینی، کمال و فضیلت به وجود می‌آید، زیرا وقتی خداوند نظر رحمتش را به کسی معطوف کند، فقر او به غنا تبدیل می‌شود و غنا نیز به فقر. بشریت به نوعی نمایانگر ربوبیت است و خداوند به خاطر نگاه خاصی که به آدمی دارد، او را آفریده است. خداوند به دنیا به خاطر ناپسند بودنش نگاه نمی‌کند، اما وقتی به انسان می‌رسد، می‌فرماید که او به ظاهر و اعمال انسان‌ها توجهی ندارد، بلکه به دل‌هایشان می‌نگرد. خداوند همه عالم را با یک فرمان آفرید، اما وقتی به وجود انسان رسید، از این فرمان گذشت و گفت که خود با دستانش انسان را آفریده و زمانی که روح در او دمید، گفت که از روح خود در او قرار داده است.