هوش مصنوعی: شیخ ابوسعید به مرو رود آمد. وقتی به بغشور رسید، جایی ناخوشایند دید که مردم نیکو و بزرگ، بیشتر ایمه و اهل تقوی بودند. گفته می‌شود که در آنجا سیصد مرد مفتی و متدین زندگی می‌کردند و تمامی مردم آن شهر پرهیزکار بودند. وقتی شیخ به آنجا رسید، گفت این شهر برای بهشتیان جهنمی است و از آنجا به مرو الرود رفت. قاضی حسین رحمت‌الله علیه که شیخ را دید، مرید او شد و شیخ چند روزی در آنجا ماند. یک درویش پسرش را پاکیزه کرد و شیخ را به جمع خود دعوت نمود. شیخ به همراه صوفیان در آنجا شدند و زمانی که به کار مشغول شدند، به سماع پرداختند. شیخ در آن حالت خوشی که پیدا کرده بود، برنشست و به خانقاه رفت و صوفیان هم در خدمت او بودند و قوالان می‌خواندند و به میان شهر می‌آمدند. مردم نسبت به این موضوع اعتنایی نکردند و به نزد قاضی حسین رفتند و ماجرا را بازگو کردند. حسین نزد شیخ نامه‌ای نوشت و گفت که مردم نسبت به این حرکت بی‌میل هستند و در مورد آن قضاوت می‌کنند. شیخ بر روی نامه او نوشت و به قاضی حسین داد.

هوش مصنوعی: این جمله بیان می‌کند که اگر فردی با چهره زیبا و دلنشین، به خوبی و نیکی رفتار نکند، ممکن است مردم او را به چشم بد ببینند و از او دوری کنند. در واقع، ظاهر زیبا نمی‌تواند مانع از بدی و ناپسندی درونی فرد شود و در صورت وجود خوی بد، آن زیبایی نمی‌تواند او را محفوظ نگه دارد.

هوش مصنوعی: وقتی قاضی این بیت را خواند، اشک در چشمانش جمع شد و اعتراض آن جمع نیز برطرف گردید.