هوش مصنوعی: در آغاز، به نام خداوند رحمت‌گر و مهربان، شروع می‌کنیم که این نوشته، ترکیبی از امید و ترس را در خود دارد.

هوش مصنوعی: نامه‌ای که به زیبایی نوشته شده و مانند جان ارزشمند است، سپاس خداوند به عنوان زینت آن نامه است.

هوش مصنوعی: هر نسخه‌ای که خرد و عقل آن را بنویسد، باید ابتدا با نام خدا شروع شود.

هوش مصنوعی: شعله‌ای که ستاره‌های یقین را روشن می‌کند، همانند یک ستاره سوزان است که با خرد تیزبین خود می‌درخشد.

هوش مصنوعی: چشم عدم را با سرمه زیبا کن، زیرا روشنایی وجود می‌آورد و پیشانی آسمان از سجده به نور درمی‌آید.

هوش مصنوعی: نیروی طبیعت مانند رنگرزی است که با نور و روشنی، جامه‌ای زیبا و تازه برای جهان خلق می‌کند. زیبایی و نشاط این جهان، همانند گل‌های شکوفا در گلی آتشین و پرنشاط، از ویژگی‌های ذاتی آن نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: زنجیری از جواهرات گرانبها بساز که قدم‌هایش پرده‌های پنهانی وجود را در هم می‌نوردد.

هوش مصنوعی: کسی که می‌تواند به افراد ناامید کمک کند و کارهای آن‌ها را سامان بخشد، همچنان می‌تواند دیگران را به جلو براند و از زمین‌گیر شدن آن‌ها جلوگیری کند.

هوش مصنوعی: آفریننده آسمان‌ها، دلِ خود را از نقش‌های نادرست خالی کن و بگذار تا وجودت به ساختن و خلق پردازد.

هوش مصنوعی: نقشه‌ای بکش که شش کشور را در گنجه‌ای بیاورد، نه برپایی خاص و نه جایگاه ویژه‌ای داشته باشد.

هوش مصنوعی: هر ذره‌ای که وجودش را پیدا می‌کند، منشأ آن خداوند است؛ نه تنها آسمان، بلکه تمام کائنات در برابر او به سجده درآمده‌اند.

هوش مصنوعی: در دنیای وجود، باغی از زیبایی‌هاست و دل انسان در این باغ اثر غم و عشق را به یادگار دارد.

هوش مصنوعی: درد و اندوه او از سرپیچی از بیعت به یادها می‌آید و یاد او در دل‌ها از جنایت‌ها برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: حلقهٔ او زینت‌دهندهٔ گوش‌هاست و رحمتش بر دو جهان گسترده است.

هوش مصنوعی: ستاره به واسطه او سقوط و صعود را کامل یافت و از او عیار سکه‌ها مشخص شد.

هوش مصنوعی: خداوند با هنر، روح را حیات بخشید و دانش را از درون فشرده و پر از محتوا ساخت.

هوش مصنوعی: در آستانه در صدف دل، دور افق را بر کمر گل قرار داد.

هوش مصنوعی: دوران گردش زمان، قدرت را به خورشید سپرد و خوشی‌های زندگی را به ناهید (الهه عشق و زیبایی) بخشید.

هوش مصنوعی: هنر به مانند یک قلم، با دقت و زیبایی، عشق را به مقصدی از ستاره‌های دل رسانده است.

هوش مصنوعی: دنیا و موجوداتش را به ماده و طبیعت سپرده، اما عشق و محبت را در دل‌های ما قرار داده است.

هوش مصنوعی: آب بلا، باعث بروز رنج فراق شد و نور ضیا، دل را در روشنایی صبح بخشید.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که دلش برای خوبی‌ها می‌تپد، با صدای دل‌انگیز و جُنگ‌گون، راهی را برای قوی باز می‌کند and به آن هوشیاری می‌بخشد.

هوش مصنوعی: زمین به عنوان مرکز افلاک معرفی شده و زندگی ما در این سیاره شکل گرفته است.

هوش مصنوعی: وقتی که بدن انسان به اجزا تقسیم می‌شود، روح یا سرشت اصلی آن به شکل نوعی خاص در می‌آید و در واقع در دل و جان این تقسیم‌بندی، حکومت و سیادت می‌کند.

هوش مصنوعی: روح به مانند بخاری در جسم آدمی قرار گرفته است، اما صاحب ملک و سلطنتی که بر این طبیعت حکم‌فرماست، هنوز موجود است.

هوش مصنوعی: او با شراب غم، دل خود را پر از زیبایی و مقام کرد، به‌گونه‌ای که از ناتوانی و ناچیزی دل، شاهکاری ساخت.

هوش مصنوعی: کودک چمن در باغی رشد کرده و نطفه‌ای در دل زمین قرار داده است.

هوش مصنوعی: مادر طبیعت در بهار، به کمک ابرها باغ را سیراب می‌کند و روح زندگی را از گرمای خورشید جذب می‌کند.

هوش مصنوعی: در این بیت، به این موضوع اشاره شده که جسم انسان مانند یک پادشاه است و اعضای بدن مانند رعیت او هستند. همچنین، نفس (روح) مانند یک مقام عالی و دل نیز به عنوان پیشوای این مجموعه در نظر گرفته شده است. به عبارت دیگر، پادشاهی و رهبری در وجود انسان به نوعی به نفس و دل مربوط می‌شود و اعضای بدن در خدمت آنها هستند.

هوش مصنوعی: گلزار دل را باغ اندیشه روشن کرد و محفل خیال و گفتار ناب و دست نخورده‌ای را فراهم آورد.

هوش مصنوعی: خداوند، جان علم را به عنوان ولیعهد حکمت و دبستری نجابت قرار داد.

هوش مصنوعی: عاقل و هوشیار به دلیل امانت‌داری و درستکاری ستایش شد و سالار قافله تصمیم به ارائه مدارک و مستندات گرفت.

هوش مصنوعی: عقل انسان در مرتبه‌ای قرار دارد که مانند چهار آینه، توانایی دیدن و درک را به روشنی دارد و هیچ گونه کدری و زوال در آن وجود ندارد.

هوش مصنوعی: آگاهی او از هر نوع زیان و نقص آزاد است و از عقل خام و ناپخته، بهره‌مند شده است.

هوش مصنوعی: هر کسی که غیر از او به جستجوی جا و مکانی برود، در واقع مانند کسی است که در برزخ عدم غرق شده و به باد رفته است.

هوش مصنوعی: تمام موجودات، در واقع پدیده‌هایی زودگذر و ناپایدار هستند، در حالی که او (خدا) ازلی و قدیمی است. هر چیز کوچکی در برابر او عظیم و بزرگ به شمار می‌آید.

هوش مصنوعی: کتاب آفرینش به قرآن او، دفتر رحمت به مدرسه‌اش.

هوش مصنوعی: عناصر جهان به خاطر وجود تضادها و تفاوت‌ها با یکدیگر شکل می‌گیرند و وجود آن‌ها سبب پدید آمدن چیزهای جدید و فانی می‌شود.

هوش مصنوعی: در گردن اکوان، طوقی از آسمان ساخته شده و او را به بیعت و پیوند واداشته است.

هوش مصنوعی: دل وطن به عظمت و یکتایی خداوند گواهی می‌دهد و سرزمین همچون مزرعه‌ای پر از دانه، به تأیید این حقیقت بر می‌خیزد.

هوش مصنوعی: آبِ ادب بر روی حیا، به درخت شرافت در باغ وفا آب می‌دهد.

هوش مصنوعی: خزانه‌ای از دانش و خرد وجود دارد که به نوعی راز و رمز وجود آدمی را در خود دارد، زیرا این خزانه منشأ روح و جسم انسان است.

هوش مصنوعی: در اعماق دل و روح، کسی که درک واقعی از عرفان و حقیقت دارد، هرگز به دیدن چهره او نائل نخواهد شد و نمی‌تواند امکان دیدنش را تصور کند.

هوش مصنوعی: چشم با درک و فهم می‌گوید که من او را دیدم، اما گوش ادب به خوبی به سخن توجه کرد و شنید.

هوش مصنوعی: جان من را به مزرعه‌ای از توحید تبدیل کرد و ذهن من را همچون چشمه‌ای از تأیید و تصدیق شکل داد.

هوش مصنوعی: می‌گوید که نوشیدنی‌ای که در جام من است، به من موفقیت و خوشحالی می‌دهد و دیدگاه و بصیرتم را عمیق‌تر و روشنا می‌بخشد.

هوش مصنوعی: اگر دانایی و فهمی وجود دارد، آن به دلیل آیه‌ی یکتایی اوست و اگر شرافتی در عالم هست، مربوط به تأیید و اثبات اوست.

هوش مصنوعی: سقفی که بر سر آسمان است، تنها پوششی از کرم خداوند است و این حلقه‌ای که در اختیار فلک قرار دارد، به نحوی از درگاه او به ما رسیده است.

هوش مصنوعی: زمانی که نور بینش و آگاهی کم‌رنگ شود، برای بهبود وضعیت، خاک را به دارویی تبدیل می‌کنم که درمان‌کننده است.