هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه کار باید کنم، دوباره در بازی چوگان هستم. هر روز باید برایش تلاشی کنم و گوی میدان را آماده سازم.

هوش مصنوعی: بیایید ای دوست، به خاطر عشق، زندگی را به خطر بینداز. اگر بخواهی می‌توانی برای من، به اندازه‌ای که به من آسیب رسانده‌ای، بهایش را مشخص کنی.

هوش مصنوعی: این شعر نشان‌دهنده‌ی درد و آلامی عمیق ناشی از جدایی و فراق است. شاعر از خداوند درخواست می‌کند که این جدایی را ادامه ندهد، چون دیگر طاقت تحمل این درد را ندارد و زندگی‌اش به شدت تحت تاثیر این فراق قرار گرفته است. او به صبر خود اشاره می‌کند که در اثر این جدایی به پایان رسیده و نمی‌تواند بیشتر از این با درد فراق کنار بیاید.

هوش مصنوعی: بیا و ببین که چطور به خاطر نگاه تو در این حالت و موقعیت قرار گرفته‌ام. این حالتی که بر جان من تأثیر گذاشته، ناشی از نگاه و مژگان توست.

هوش مصنوعی: از زمین من به جای گیاهان سبز، تیرهای درد و بلا می‌روید، زیرا که به خاطر نگاه فریبنده و دلربای او، بارها از تیرهای غم و اندوه به من اصابت کرده است.

هوش مصنوعی: یک سوارکار دل‌آرا به شکار دلم آمده است و من از شرم و خجالت خودم را باز یافته‌ام که هیچ‌گاه چنین سادی را شکار نکرده بودم. به همین خاطر قربانی‌اش می‌شوم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به سرنوشت و تقدیر اشاره می‌کند. او می‌گوید که وقتی زندگی به پایان می‌رسد و وقتی که چرخ روزگار به کارش پایان می‌دهد، بهتر است که خود را به پای تقدیر بسپارد و تسلیم شود. این بیان نشان‌دهنده‌ی پذیرش واقعیت‌های زندگی و عدم مبارزه با سرنوشت است.

هوش مصنوعی: از من نپرس که عشق چه طور بر دل من ریزش کرد و چه تأثیری بر زندگی‌ام گذاشت. نمی‌دانم، زیرا همه چیزش برای من فقط نشانه‌هایی از آتش و سوزش بود.

هوش مصنوعی: امشب در میزبانی غم تو، دل من را دیدم که همانند خاشاکی شده که در آتش دوزخ می‌سوزد.

هوش مصنوعی: دل را به نور روشنی باز کردی و متوجه شدی که این همه تیرگی و کینه که در درونش وجود داشت، نتیجه‌ی پنهانی است که در جانش خوابیده بود.