هوش مصنوعی: از من نپرس که شب چگونه با اشک می‌گذرد، زیرا همه شب درد و رنج در دل من می‌دمد و جانم را می‌آزارد.

هوش مصنوعی: در انتها باید به چشمانم دقت کنم تا ببینم چه زمانی می‌توانم تحمل کنم که هر بار صد درد و رنج از این شکاف بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: دوست گرامی، کسی نمی‌داند که چقدر بیداری و غم در دل شب بر جان آدمی سنگینی می‌کند، در حالی که نوشیدن شراب صبحگاهی و شکرگزاری آن خواب شیرین، می‌تواند تمام این دردها را فراموش کند.

هوش مصنوعی: دل عزیز، از آرزوهای بی‌پایه دست بردار که اکنون به دام عنکبوتی، بخت ما مانند پرنده‌ای کمیاب درون می‌آید.

هوش مصنوعی: در این شب‌های بی‌خوابی، دلم به قدری نازک و حساس است که گاهی غم به سنگینی کوه بیستون بر روی قلبم سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: بیا تا شعله‌ی شوق و جادو در دل شب بیفتد، زمانی که نگاه تو بر زندگیم تأثیرگذار می‌شود و جادو و魅ه به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: مثل بارانی که در تمام شب از چشم می‌بارد، در دل این آتش شعله‌ای وجود دارد. بگو تا کی می‌توانم به صبر و آرامش ادامه دهم؟

هوش مصنوعی: من اشتباه کردم که به سراغ تو آمده‌ام و حالا در مشکلات و مصیبت‌های زندگی گرفتار شده‌ام. امیدوارم که بدبختی و ناکامی به کسی دیگر نزدیک نشود.

هوش مصنوعی: چشم‌هایم به جای اشک، الماس‌های ریز می‌ریزند و من امیدوارم که آن تیر بی‌رحم روزی از دیدگانم برون نرود.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که در موضوع این سودا، نشانه‌هایی از روشنی و روشنایی وجود دارد. اما اگر چنین کاری از سرنوشت بدی ناشی شده باشد، باید از آن نهراسید.