هوش مصنوعی: دل من به شوقی عمیق به غرق شادی و نشاط پر شده است و لب‌هایم به ادب و آداب انسانی، بوسه‌ای بر روی حضرت مولی می‌زنند.

هوش مصنوعی: دیده‌ها با درخشش برق، مسیر رسیدن را نشان می‌دهند و دل، جز به سرنوشت آن گنبدها چیزی را نمی‌پذیرد.

هوش مصنوعی: به سمت اوج آسمان، دل به عشق می‌زنم و زمان (سرنوشت) در این مسیر به من کمک کرد، که این واقعا شگفت‌انگیز است.

هوش مصنوعی: دوست صمیمی من همین جاست و عشق من است و من به باغ وصل نگاه می‌کنم، در حالی که از پرده‌های حجاب نمی‌ترسد.

هوش مصنوعی: من در سرزمین طوس، در کنار مولایم هستم و در حال اشک ریختن هستم، اشکی که از باران‌های آسمانی به ارث برده‌ام.

هوش مصنوعی: از درد جدایی نپرس که چقدر در دل من زخم و جراحت وجود دارد، زخم‌هایی که در آن ایجاد شده و زخم‌هایی که هنوز در آن‌ها باقی مانده است.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم آیا این دو چشم تو هستند یا اینکه دو جامی هستند که از خون انگور پر شده‌اند.

هوش مصنوعی: دختر باکره‌ای به من رسید و ما داستان‌هایی را از غم‌های شب‌های سختی که گذرانده‌ام، روایت کردیم.

هوش مصنوعی: قلبت به من گفت که از آتش عشق هیچ نشانه‌ای ندارد. من پاسخ دادم: اجازه بده، به شرطی که با این درد و رنج زندگی می‌کنم.