هوش مصنوعی: چشم من که پر از غم است، به خاطر اشک‌هایش خراب شده و خانه‌ای که به سست بنیانی آن معروف است، به خاطر باران شدید در هم ریخته است.

هوش مصنوعی: با شنیدن صدای افغان، یاد تو در ذهنم تداعی شد. در دلم ناراحت هستم و تیر اندوه به دلم اصابت کرده است.

هوش مصنوعی: دل من از درد و غم پر شده است، به‌طوری که صدای ناله و زاری به گوش می‌رسد. تو ای محبوب، نشانه‌های غم و اندوه را در قلب من دیده‌ای، مانند غنچه‌ای که به خاطر تیر زخم خورده باشد.

هوش مصنوعی: در مسیر رسیدن به آرزو، پای سلامت آسیب دید، زیرا ترس از سختی‌های زندگی موجب شکسته شدن ایمانم شد.

هوش مصنوعی: کسی که در باغ مهربانی و خوبی است، هرگز در دل دشمن خود آرزوی بدی را ندارد و از گل‌های محبت او هیچ خاری نمی‌طلبد.

هوش مصنوعی: باران شبنم‌ مانند، ابر به وسعت بخشش تو به مردم فخر می‌فروشد و در لحظه‌ای که برق می‌زند، دندان‌های از غم شکسته‌اش را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: وقار کوه سایه‌اش را بر آسمان انداخت و وقتی که آسمان به دو نیم تقسیم شد، ترازوی انصاف به هم خورد.

هوش مصنوعی: ابر با وقار تو، وقتی سایه‌اش را بر زمین می‌افکند، مانند لنگری است که در دل دریای گوهر می‌نشیند و حباب‌ها را در دل عمان می‌شکند.

هوش مصنوعی: زمانی که ماه کامل شود، اگر چیزی کم شود، مانند آسمانی بدون طرفین خواهد بود. هر کسی که از سفره‌ات بهره‌ای برد و در این میان به تو ضرر رساند، باید بداند که به خود آسیب زده است.