هوش مصنوعی: اگر از تیغ شهادت، جرعه‌ای بنوشم، لذتی می‌یابم که حتی اگر یک لحظه از عمرم به تلخی گذشته باشد.

هوش مصنوعی: من مانند پرنده‌ای نیمه‌جان در میان خاک و خون هستم، که نه تمام زندگی‌ام را دارم و نه می‌توانم آرامش و راحتی احساس کنم.

هوش مصنوعی: در زندگی، لحظاتی از آرامش و راحتی وجود دارد که در تمام عمر کم پیدا می‌شود و کسانی که به دست او کشته شده‌اند، هر کدام حسرتی بزرگ در دل دارند.

هوش مصنوعی: گاهی دشمن به خاطر حسد من را به قتل می‌رساند، اما دوست دست مرا می‌گیرد و در مقابل بسیاری از مشکلاتی که برایم پیش آمده، از من سپاسگزاری می‌کند.

هوش مصنوعی: در هر لحظه خود را در حالتی از عشق و محبت می‌بینم، هرچند که با وجود آن، هر لحظه با یک مشکل یا سختی مواجه می‌شوم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس جرئت ندارد که پای او را ببوسد چون از جان خود می‌ترسد. اما من از جان می‌گذرم و شجاعت نشان می‌دهم.

هوش مصنوعی: من از او گله کردم و ناراحتش کردم، حالا خودم از او خجالت می‌کشم و او هم از من شرمنده است.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر ظلم‌ها و ستم‌های او خیلی ناراحت و آزرده است. ای کاش فرصتی برای بیان درد ودلم در مجالس او پیدا کنم.

هوش مصنوعی: از زمانی که عمرم را در وفای او گذراندam و سر در آستان او داشتم، همیشه با سگ‌های کوی او انس و الفتی داشتم.

هوش مصنوعی: این روزها که از مسیر او دور شده‌ام، هر لحظه در دل من از یاد محبت و دوستی‌ام، بار فراق و غم بیشتری سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: دل مرا به کدام سو ببرم، وقتی که دیدن او را با رقیبش تجربه کردم و در دل من حسرتی پابرجا شده است.

هوش مصنوعی: وقتی از ظلم تو شکایت می‌کنم، مرا ببخش. اگر غم و شکایت من مثل صدای سگی در کوی تو به گوش می‌رسد، لطفا این زحمت را نادیده بگیر.

هوش مصنوعی: برای دیدار دوباره‌ام، نه به خاطر ترس از جان، خواستم که وقتی برای کشتن بگذارم، اگر یک لحظه از تو فرصت بگیرم.

هوش مصنوعی: صدای نالهٔ نی روح را تازه می‌کند، اما صدای نی تیر تو حال و هوای دیگری دارد.

هوش مصنوعی: کسی که در محفل تو به وصل من حسادت می‌ورزد، کجاست تا ببیند که من در حسرت آن دوستی و محرومیت‌ام دگرگون شده‌ام و از این حالتم عبرت بگیرد؟

هوش مصنوعی: خسته و ناامید هستم و تو هیچ درمانی برای دردهایم نداده‌ای. در حالی‌که زحمت و مشقتی به دوش من گذاشتی، حتی لحظه‌ای برای حالتم رحمی نکرده‌ای.

هوش مصنوعی: این ستم‌ها و آزارهایی که از تو تجربه کردم، چگونه می‌تواند از دلم خارج شود؟ حتی اگر نتوانم چهره‌ی آفتاب را ببینم، باز هم این احساس از من دور نخواهد شد.

هوش مصنوعی: محبت و جایگاه کیوانی، مانند نوری است که دل دریایی را پرکرده است و چرخ فلکی هم که دارای ارتفاع و بزرگی است، نمی‌تواند به مقام او برسد.

هوش مصنوعی: قدرتی که او دارد به قدری است که هیچ‌کس به اندازهٔ انصاف او قادر نیست بر گردن زمان تسلط یابد.

هوش مصنوعی: آنکه بر سر سفره‌اش نشسته و از نعمت‌هایش بهره‌مند می‌شود، هرگز به خاطر حرص و طمع چیزی در دلش نمی‌ماند و فقط آرزوی نعمت‌های او را می‌کند.

هوش مصنوعی: هر جا که نعمت و بخشش گسترده است، هر کسی طبق ظرفیت و استعدادش از آن بهره می‌برد و سهمی دریافت می‌کند.

هوش مصنوعی: در روزگار او، به دلیل مشکلات و محدودیت‌ها، علاقه‌ای به گرفتن دل از زیبایی‌های ظاهری وجود ندارد.

هوش مصنوعی: در سایه‌ٔ عدالت او، موجودات وحشی و پرندگان در آرامش به سر می‌برند، مانند خوشبختی عاشقان که هرکدام در خواب غفلت هستند.

هوش مصنوعی: در زمان تلاش و اراده او، مانند جواهر گرانبها در نظر دیگران ارزشمند بود. اما اگر افرادی که طمع دارند، ذلت و خوارشدن را نپذیرند، پیش از این هم او به این مقام نمی‌رسید.

هوش مصنوعی: هدایتی به مردم داده شده تا جایی که باعث شگفتی می‌شود اگر در طبع بخیلان، بی‌احترامی وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: اگر خنجر در آب پنهان شود، می‌تواند به دشمنان آسیب بزند و در آنجا خطرناک شود.

هوش مصنوعی: به قدری در زمان او، خشونت و حیوانیت از بین رفته و امنیت برقرار شده که حتی آهوهای وحشی هم از خطر در امان هستند و دلیلی برای ترس ندارند.

هوش مصنوعی: ای کسی که با حضور خود در اطراف تو، دل‌های غمگین را شاد کرد و محلی برای خوشی و سرور ایجاد نمود.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند از دست تقدیر و زمانه نجات یابد تا زمانی که از خطرات و مشکلات زندگی اجازه‌ای برای گریز بگیرد.

هوش مصنوعی: کسی که از دریا و معادن بهره‌مند شود، باید بداند که باید در یک روز آن را صرف کند، ولی حتی یک روز هم نباید بدون زحمت و سختی بگذرد.

هوش مصنوعی: دل‌ها به قدری به عهد تو ایمن و آرام شده‌اند که حتی اگر ماری به خواب بیفتد، ترسی از آن نخواهند داشت.

هوش مصنوعی: ای داور! بنا بر فرمانی که داشتم، از خراسان به سوی هند آمده‌ام و این داستان در هر شهری معروف شده است.

هوش مصنوعی: از در بالای قدرت خارج شدم، زیرا وقتی دستم را به سمت مقام و منصب تو دراز کردم، متوجه شدم که تو خود دارای قدرت و جایگاه بلندی هستی.

هوش مصنوعی: هر جا که می‌رفتی، من همیشه در کنارت بودم. اما نتواستم به تو خدمت کنم چون هنوز به اندازه‌ی لیاقتت به تو نزدیک نشده‌ام.

هوش مصنوعی: در فضای خلوت و در جمع، هیچ‌گاه غایب نبوده‌ام و حتی لحظه‌ای از دعا و ستایش خالی نبوده‌ام.

هوش مصنوعی: این زمان که از آستان تو امیدوار و دلشاد هستم، بعد از مدتی تصمیم دارم به سرزمین خودم بروم.

هوش مصنوعی: بدون هیچ زحمتی، امید داشتم که اگر با حال پریشان وارد شوم، تو با لطف خود گروهی از یاران را با من به همراه کنی.

هوش مصنوعی: من تنها به تو ممکن است سپاسگزار باشم و در جمع تو هیچ کس دیگری را شریک نمی‌دانم.

هوش مصنوعی: من در را به روی مردم می‌بندم و با آرامش خاطر در گوشه‌ای از تنهایی‌ام می‌نشینم.

هوش مصنوعی: هر لحظه در مورد ویژگی‌هایت صحبت می‌کنم و هر زمان به اخلاق و رفتار تو فکر می‌کنم.

هوش مصنوعی: در ذهنم نمی‌گنجید که این مفهوم به من بگوید که چه بسا در نهایت، نتیجه‌ای که از تو می‌گیرم شکلی به خود بگیرد.

هوش مصنوعی: تو لطفی کرده‌ای که من آرزو داشتم نسبت به خودم، و این لطف تو نسبت به هر بی‌نسبتی نیز جاری شده است.

هوش مصنوعی: شکست‌ها و ناملایمات زندگی‌ام باعث شده‌اند که من هم مانند آینه‌ای که بر اثر زنگ‌زدگی تیره و تار شده است، دچار تیرگی و ناامیدی شوم.

هوش مصنوعی: چشمی داشتم که به خاطر قدرت و تسلط تو بر در اینجا، دیگر هیچ نیازی به در دیگر نداشته باشد.

هوش مصنوعی: وقتی که تو را دیدم، اراده‌ام قوی‌تر شد و تصمیم گرفتم از این در بیرون بروم.

هوش مصنوعی: من چون گوهر گرانبها بودم که به صورت رایگان از دست تو رفته‌ام، هرچند که اکنون در این زمان، آن گوهر برای تو جایگاهی و ارجی دارد.

هوش مصنوعی: با اینکه در زندگی مشکلات و دشواری‌ها وجود دارد، اما من هیچ آزاری از آنها در یاد ندارم و در دل نیز نسبت به آنها احساس سنگینی نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر صد بار هم احسان و نیکی تو را ببینم و در آن کم‌وجونی احساس کنم، آیا کسی می‌تواند به واسطه این نواقص، در ایمان من شک و تردید ایجاد کند؟

هوش مصنوعی: خداوندا، در تمام عمرم هرگز نخواهم بود که به خاطر غیبت تو حتی نامت بر زبانم بیفتد.

هوش مصنوعی: این ماجرا مانند شب تیره و کدر است، اما اکنون زمان آن فرا رسیده که با دعا و درخواست، همچنان که صبح فرا می‌رسد، امیدی به روشنایی و بهبود پیدا کنیم.

هوش مصنوعی: این متن به این معناست که کسانی که از خانه و کاشانه‌شان دور افتاده‌اند، همه آرزوی بازگشت به وطن و خانواده خود را در سر دارند.

هوش مصنوعی: ای کاش اقبال و خوشبختی تا روز قیامت به تو برگردد و آستان بارگاه تو همیشه با عظمت و بزرگوار باقی بماند.

هوش مصنوعی: دشمن به دلیل حسادت و کینه‌جویی، در تمام عمر زندگی تو را تحت تأثیر قرار می‌دهد و تو را از سرزمینت دور می‌کند، به گونه‌ای که هر یک از شما در درد و رنج غربت به سر می‌برید.