قوله تعالی: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان.

سَبِّحِ اسْمَ رَبِّکَ الْأَعْلَی (۱) بپاکی و بی‌عیبی بستای خداوند خویش را آن برتر پاکتر.

الَّذِی خَلَقَ فَسَوَّی (۲) او که بیافرید و در خور و هموار آفرید.

وَ الَّذِی قَدَّرَ و او که باز انداخت آفریده خویش را در آفرینش فَهَدی‌ (۳) و در دل داد آنچه خواست و آن راه که خواست برو آراست.

وَ الَّذِی أَخْرَجَ الْمَرْعی‌ (۴) و او که بیرون آورد از زمین چراگاه‌های پر گیاه.

فَجَعَلَهُ غُثاءً أَحْوی‌ (۵) آخر آن را کاه کرد سیاه.

سَنُقْرِئُکَ فَلا تَنْسی‌ (۶) آری بر تو میخوانیم و نگه میداریم تا فراموش نکنی.

إِلَّا ما شاءَ اللَّهُ مگر آنچه اللَّه خواهد إِنَّهُ یَعْلَمُ الْجَهْرَ وَ ما یَخْفی‌ (۷) که اللَّه میداند آنچه آشکار است از کردار و آواز بلند و آنچه نهان ماند.

وَ نُیَسِّرُکَ لِلْیُسْری‌ (۸) و بر تو آسان می‌کنیم راه راستی و رستگی.

فَذَکِّرْ إِنْ نَفَعَتِ الذِّکْری‌ (۹) پند ده و در یاد ده که سود دارد پند دادن و در یاد دادن.

سَیَذَّکَّرُ مَنْ یَخْشی‌ (۱۰) پند گیرد و یادگار پذیرد او که خدای شناسد و ازو ترسد.

یَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَی (۱۱) و بپرهیزد از پند پذیرفتن آن بدبخت‌تر بدبخت.

الَّذِی یَصْلَی النَّارَ الْکُبْری‌ (۱۲) او که بآن آتش مهین رسد سوختن را.

ثُمَّ لا یَمُوتُ فِیها وَ لا یَحْیی‌ (۱۳) پس آن گه نمیرد که رهد و نه چنان زید که خواهد.

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَکَّی (۱۴) پاک شد و هنری و پیروز آمد او که چیزی داد از بهر اللَّه از مال خویش.

وَ ذَکَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّی (۱۵) و نام خداوند خویش برد بپاکی و یگانگی و با آن نماز کند.

بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَیاةَ الدُّنْیا (۱۶) نه چنین میکنید که این جهان بر آن جهان برمی‌گزینید.

وَ الْآخِرَةُ خَیْرٌ وَ أَبْقی‌ (۱۷) و آن جهان به است که آن جهان بماند.

إِنَّ هذا لَفِی الصُّحُفِ الْأُولی‌ (۱۸) این سخنان و این پیغام در صحیفه‌های پیش است.

صُحُفِ إِبْراهِیمَ وَ مُوسی‌ (۱۹) در صحیفه‌های ابراهیم و موسی علیهما السّلام.