مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۴۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شب زار به جای بستر آتش ریزم</p></div>
<div class="m2"><p>چون خاکستر به روز از آتش خیزم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر گه که کند عشق تو آتش تیزم</p></div>
<div class="m2"><p>از درد چو شمع بر سر آتش بیزم</p></div></div>

دیوان مسعود سعد سلمان با مقدمهٔ رشید یاسمی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۵۹۴

دیوان مسعود سعد سلمان به تصحیح رشید یاسمی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۷۷۴

دیوان مسعود سعد سلمان به تصحیح رشید یاسمی تاریخ چاپ ۱۳۶۲ شمسی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۷۷۷

دیوان اشعار مسعود سعد به تصحیح و اهتمام دکتر مهدی نوریان - ج ۲ - مسعود سعد سلمان - تصویر ۴۲۸

شمارهٔ ۲۴۲

شب زار به جای بستر آتش ریزم
چون خاکستر به روز از آتش خیزم
هر گه که کند عشق تو آتش تیزم
از درد چو شمع بر سر آتش بیزم

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به احساسات و دردهای ناشی از عشق اشاره می‌کند. او شب را به جای بستر و آرامش، به مانند نَفَس‌های آتشین توصیف می‌کند و از شعله‌ور شدن عشق و داغی که احساس می‌کند، می‌گوید. شاعر شبیه شمعی است که از درد بر فراز آتش می‌سوزد. در واقع، عشق او مایهٔ آتش و درد در زندگی‌اش است.

شمارهٔ ۲۴۰

شمارهٔ ۲۴۱

هوش مصنوعی: شب که می‌شود، به جای خوابیدن روی بستر، آتش را در دل می‌افکنم و مانند خاکستر از آتش برمی‌خیزم.

شب زار به جای بستر آتش ریزم

چون خاکستر به روز از آتش خیزم

هوش مصنوعی: هر بار که عشق تو در درونم شعله‌ور می‌شود، از درد مانند یک شمع در آتش می‌سوزم و از خود بی‌خبر می‌شوم.

هر گه که کند عشق تو آتش تیزم

از درد چو شمع بر سر آتش بیزم

شمارهٔ ۲۴۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده