مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا چرخ مرا به چنگ عشق تو سپرد</p></div>
<div class="m2"><p>شمع طربم ز باد اندوه بمرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای گردن رامش مرا کوفته خورد</p></div>
<div class="m2"><p>در حسرت تو عمر به سر خواهم برد</p></div></div>

دیوان مسعود سعد سلمان با مقدمهٔ رشید یاسمی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۵۸۲

دیوان اشعار مسعود سعد به تصحیح و اهتمام دکتر مهدی نوریان - ج ۲ - مسعود سعد سلمان - تصویر ۴۰۲

شمارهٔ ۱۲۱

تا چرخ مرا به چنگ عشق تو سپرد
شمع طربم ز باد اندوه بمرد
ای گردن رامش مرا کوفته خورد
در حسرت تو عمر به سر خواهم برد

هوش مصنوعی: در این چهار خط شاعر از عشق و علاقه‌اش به معشوق صحبت می‌کند. او بیان می‌کند که تا زمانی که عشق او را نگیرد، مانند چرخی خواهد بود و در حسرت او زندگی می‌کند. همچنین به مرگ شمع طربش به خاطر غم و اندوه اشاره می‌کند و از شکست و آزارهایی که عشق به او وارد می‌آورد، سخن می‌گوید. در نهایت، او می‌گوید که این حسرت و علاقه باعث می‌شود عمرش را به بی‌حوصلگی بگذراند.

شمارهٔ ۱۱۹

شمارهٔ ۱۲۰

هوش مصنوعی: تا زمانی که می‌خواهم عشق تو را تجربه کنم، خوشی و شوق من در برابر باد غم نابود می‌شود.

تا چرخ مرا به چنگ عشق تو سپرد

شمع طربم ز باد اندوه بمرد

هوش مصنوعی: ای عشق تو مانند گردن‌بند در زنجیر قلب من جا گرفته و من به خاطر آرزوی تو تمام عمرم را به سر خواهم آورد.

ای گردن رامش مرا کوفته خورد

در حسرت تو عمر به سر خواهم برد

شمارهٔ ۱۲۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها