هوش مصنوعی: من همیشه از بخت خود نالانم، زیرا که برخلاف دیگران، خود را کوچک نمی‌شمارم.

هوش مصنوعی: در این عمر که به مرور زمان غم و اندوه قلبم بیشتر می‌شود، هر روز بر سنگینی این احساس افزوده می‌شود.

هوش مصنوعی: بهتر است که من خود را از دلِ میم و از پشتِ نون، جدا سازم.

هوش مصنوعی: ای دوران زندگی، چند بار قرار است من را با زر و جواهر آزمایش کنی؟

هوش مصنوعی: همواره به خاطر زندان تنگ خود، مانند ماری جادوگری می‌کنم.

هوش مصنوعی: تنها چیزی که شایسته و نیکو بر من قرار دارد، تنها نیکی‌هایی است که از جانب خودم و نه از دیگران است. من در برابر نیکی‌های دیگران همچنان در وضعیتی ضعیف و زبون هستم.

هوش مصنوعی: در این زمستان سرد که در حبس هستم، می‌ترسم که دیوانگی‌ام بیشتر شود.

هوش مصنوعی: چشم‌هایم از گریه به شدت داغ شده و خونم در درونم یخ زده است.

هوش مصنوعی: خانه‌ام پر از وسایل بی‌فایده شده، اما من همچنان گرسنه و بی‌پوشش هستم.

هوش مصنوعی: با اینکه سرنوشت و شانس من بر وفق مرادم نیست، اما من به خاطر بدشانسی و شرایط نامساعدم احساس تهیدستی می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر در کنار کسانی باشم که بی‌احساس و بی‌عاطفه هستند، احساس خاموشی و سردی در وجودم ایجاد می‌شود، و در چنین شرایطی، راهنمایی که دور از احساس و بی‌تحرک باشد، به حس من چیزی نمی‌افزاید.

هوش مصنوعی: از خداوند سپاسگزارم که در این دوران سخت و محدودیت‌ها از دیدن افراد پست و پایین محفوظم.