مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » مقطعات » شمارهٔ ۴۹ - ستایش

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عجب آمد مرا ز آدمیی</p></div>
<div class="m2"><p>که تو را بیند و نگه نکند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آفتابی اگر زمانه تو را</p></div>
<div class="m2"><p>ناگهان از حسد سیه نکند</p></div></div>

دیوان مسعود سعد سلمان با مقدمهٔ رشید یاسمی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۴۹۱

شمارهٔ ۵۰ - صفت گل رعنا

عجب آمد مرا ز آدمیی
که تو را بیند و نگه نکند
آفتابی اگر زمانه تو را
ناگهان از حسد سیه نکند

هوش مصنوعی: شاعر به تعجب از انسان‌ها اشاره می‌کند که چگونه می‌توانند وجود یک فرد با ارزشی مانند تو را ببینند اما به آن توجهی نداشته باشند. او همچنین نگران است که آیا فرد دیگری به خاطر حسادت، به تو آسیب نرساند.

شمارهٔ ۴۸ - حسب الحال

شمارهٔ ۴۹ - ستایش

هوش مصنوعی: اینکه کسی تو را ببیند و به تو توجهی نکند برایم عجیب است.

که تو را بیند و نگه نکند

هوش مصنوعی: اگر روزی آسمان زندگی تو به خاطر حسادت دیگران تاریک و غمگین شود، نگران نباش.

شمارهٔ ۴۹ - ستایش

اطلاعات

برگردان به زبان ساده