هوش مصنوعی: اگر چشم در دوری و فراق کسی اشک بریزد، حق او این است که هیچ چیزی از دلش کم نشود.

هوش مصنوعی: من به خاطر اندوهش هیچ تلاشی نمی‌کنم، حتی اگر تمام دنیا بر سرم بیفتد.

هوش مصنوعی: برای حفظ وفاداری‌اش جانم را فدای او می‌کنم تا نگوید که من بی‌وفا هستم.

هوش مصنوعی: اگر آزر و مانی دوباره زنده شوند، هر یک از آنها خواهد خواست که دیگری را تماشا کند.

هوش مصنوعی: اگر کسی نتواند با دقت و احساسات عمیقش به موضوعی بپردازد، باید از دیگران هم انتظار نداشته باشد که به همین شکل و با همان عمق به آن پرداخته شود.

هوش مصنوعی: چهره او مانند گل است که می‌خندد و چشم من همانند ابر، اشک می‌ریزد.

هوش مصنوعی: نیم‌ذره‌ای از درد و غم جدایی را در نظر نمی‌گیرد، زیرا در روز جدایی، هیچ چیز به اندازه‌ی آن درد اهمیت ندارد.

هوش مصنوعی: دل من یا او را نمی‌خواهد، یا او نمی‌تواند به من نزدیک شود.

هوش مصنوعی: او رفت و من نگرانم که شاید به جهالت کسی دیگر عشق بورزد.

هوش مصنوعی: هر شب در آرزوی دیدن تو هستم و نمی‌توانم صبر کنم تا وعده‌ام به پایان برسد.

هوش مصنوعی: هرگاه کبوتر یا پرنده‌ای ببینم، به یاد دوست می‌افتم و امیدوارم که نامه‌ای از او بیاورد.

هوش مصنوعی: اگر باد بر روی بام من وزیدن بگیرد، فکر می‌کنم که خبری خوش از محبوبم به همراه دارد.

هوش مصنوعی: هر جا که هستی، شاد و خوشبخت باش؛ زیرا من به یاد تو هستم و دلم برایت تنگ شده است.

هوش مصنوعی: در حسرت جدایی تو، چشمان من همچون ابرها پر از اشک است و دلم به شدت در درد و اندوه به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: دل من به شدت آتش‌سوزی دارد که از درد و رنج ناشی می‌شود و در نتیجه آن، دودی و جرقه‌هایی به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: چشمانم به دقت به مسیر نگاه می‌کنند و گوش‌هایم به صداهایی که در اطراف است، گوش می‌دهند.

هوش مصنوعی: اگر امیدی به دیدارت نداشتم، دیگر چه دلیلی بود که انتظار داشته باشم روزی به خانه‌ام بیایی، پسر؟

هوش مصنوعی: موهای او مانند ابری از گرد و غبار پر شده است و زلف‌هایش به طور آشفته و باز افتاده، چهره‌اش دلربا و کمرش بسته است.

هوش مصنوعی: من جان عزیزم را از بدنی که کثیف شده است، جدا می‌کنم و چشمان روشنی را از سر برمی‌دارم.