هوش مصنوعی: ای محبوب من، تو همچون عروسک و بت و پیکر زیبا و حوری و پادشاه من هستی، تو همانند گل و سوسن و عطر و نور ماه برای من می‌باشی.

هوش مصنوعی: ای جان، تو برای من از هر چیزی ارزشمندتری و خداوند گواهی بر این ادعای من است.

هوش مصنوعی: ای دوست، تو که بی‌گناهی، چرا مرا متهم می‌کنی؟ جز دوستی‌ام نسبت به تو، چه چیزی از من می‌دانی که بتوانی مرا گناهکار بدانی؟

هوش مصنوعی: گفتی چرا موهای فر دراز من را گرفتی و چرا زلف‌های دوگانه‌ام را کشیدی؟

هوش مصنوعی: ای خورشید و ماه، چرا من در غم تو این قدر ناله می‌زنم؟ می‌ترسم که به خاطر دلتنگی من، خورشید و ماه هم بسوزند.

هوش مصنوعی: اگر خوب نگاه کنیم، متوجه می‌شویم که ما هر دو در جایگاه خود سلطنت داریم؛ من به عنوان پادشاه دنیا و تو به عنوان پادشاه وجود من.

هوش مصنوعی: من سلطان ابوالملوک، ملک ارسلان هستم و امروز تجلی عدالت، مردانگی و عقلانیت من در این راه است.

هوش مصنوعی: پر کلاهم که از پوشش بیرون می‌آید، باعث می‌شود که پر نجم پرن بسوزد.

هوش مصنوعی: زمانه به خاطر مقام و جایگاه من رونق یافت و هیچ‌کس در دنیا چنین مقامی را که من دارم، ندیده است.

هوش مصنوعی: نگران از لشکر دشمن نیستم؛ زیرا که آسمان و خورشید و ماه و ستاره‌ها، نیروهای من هستند و از همراهی آن‌ها مطمئنم.

هوش مصنوعی: دشمن در میدان جنگ سرگردان شده و دوستی که مست است، در جایگاه من حضور دارد.

هوش مصنوعی: خداوند کمک من شد و من همواره پشتیبان عدالت خواهم بود و در سایه‌ی خدا و دین، حمایت‌گر من خواهند بود.

هوش مصنوعی: من از روزگار خود و از وضعیت خوب کشورم خوشحالم. من دوستدار مردم هستم و آسمان هم به نیکی از من حمایت می‌کند.