هوش مصنوعی: ای کسی که هیچ کس مانند تو در برابر تخت پادشاهی قدرت و سرسختی ندارد، هیچ کس نمی‌تواند مانند تو محکم و استوار باشد.

هوش مصنوعی: ای که روزی را به دست ضامن قرار دادی و ملک را به حق داور مستحکم کردی.

هوش مصنوعی: چشمی که به رأی تو نگاه کند، به عدالت می‌نگرد و از ظلم دور می‌شود؛ ولی اگر به عدالت تو توجه نکند، به کفر می‌گراید.

هوش مصنوعی: محفل تو، جوهره و اساس سایه درخت طوبی است و بخشش تو، نشانه‌ای از برکت چشمه کوثر است.

هوش مصنوعی: بخشندگی تو، عدالت را به لباس آراسته، و نظر تو، سلطنت را به زینت آراسته است.

هوش مصنوعی: دل تو به شادی و نشاط می‌پردازد و اندیشه تو در آستانه‌ی ظهور و آمادگی قرار دارد.

هوش مصنوعی: در این دنیا، نه چیزهای ظاهری و نه واقعیات اصلی، در دستان تو ثابت و پایدار نیستند.

هوش مصنوعی: چاکران و خدمتگزاران تو، نعمت و ثروت تو به حساب می‌آیند و بندگان تو باعث موفقیت و پیروزی تو هستند.

هوش مصنوعی: کینه و دشمنی تو مانند آبی است که در دریا وجود دارد و از آتش آن در هر گوشه از دل دشمنی‌ات شعله‌ای بالا می‌رود.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای عشق را مانند شعله‌ای در آتش قربانی کن، چون از گل سرخ که در آن نیلوفر می‌روید، شکوفا می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر آتش خشم تو شعله‌ور شود، آن‌قدر می‌سوزاند که دیگر اثری از آن باقی نخواهد ماند.

هوش مصنوعی: اگر عزم و اراده تو قوی باشد، هیچ چیزی نمی‌تواند از روحیه و احتیاط تو کاسته شود، حتی اگر از زره و کلاه‌خود نیز استفاده کنی.

هوش مصنوعی: صبح با روشنایی‌اش مانند تیغ برنده، ظاهر می‌شود و خورشید مثل سپری گرد می‌شود.

هوش مصنوعی: از بخشش‌های تو دریا حیران و شگفت‌زده شده است و توفان به‌خاطر نعمت‌های تو بی‌حرکت مانده است.

هوش مصنوعی: این شعر به این معنی است که اگر شخصی بر روی بلندای آسمان منبری قرار دهد، طبیعی است که کسی به او توجه نکند و او را نبیند. در واقع، شاعر به وضعیتی اشاره می‌کند که فردی در جایگاهی بسیار بالاتر از موقعیت خود قرار می‌گیرد، اما دیگران از او غافل هستند. این نشان‌دهنده‌ی این است که قدرت و موقعیت اجتماعی همیشه به معنای دریافت توجه و احترام نیست.

هوش مصنوعی: آرزوها و نیازهای تو به وسیله کارگزاران و نیروهای مختلف در زندگی تحقق می‌یابند، که تحت تأثیر هفت چرخ (نمادی از دوران و زمان) و هفت ستاره (نمادی از سرنوشت و تقدیر) قرار دارند.

هوش مصنوعی: کیوان (سیاره زحل) در خاطرش روز را با رنگ تیره‌ای می‌بیند و به خاطر نیت بد تو، روز را به این شکل می‌نگرد.

هوش مصنوعی: هر خوشبختی و کامیابی که نصیب خواهد شد، از آن توست و به خاطر جایگاه والایی که در نزد خدا داری، به تو خواهد رسید.

هوش مصنوعی: بهرام جنگجو با دست خود، به سرپوش دشمن ضربه‌ای زد که باعث شد خون از آن جاری شود.

هوش مصنوعی: چشم خورشید به دلیلی که از زیبایی تو الهام گرفته، روشن و پرنور شده است.

هوش مصنوعی: به خاطر شادی و نشاط مجلس تو، زهره (ستاره زیبا) در آسمان به آوازخوانی پرداخت.

هوش مصنوعی: گاهی و بی‌گاه عطارد تحت تأثیر جادوئی قرار گرفته است که با نازکی و فریبندگی تو همراه شده است.

هوش مصنوعی: در خلقت، ماه به دلیل شب تو بدون نور بوده و به خاطر تو نورانی شده است.

هوش مصنوعی: تو با هر تلاشی، دنیا را روشن می‌کنی و با هر دانشی، هنر را پرورش می‌دهی.

هوش مصنوعی: مدح و ستایش من از تو باعث شادی و خوشحالی ما هر دو شده است.

هوش مصنوعی: هیچ کس نمی‌تواند به اندازه من از تو ستایش کند و هیچ مدحی به اندازه تو در خور ستایش نیست.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی به نعمت‌ها و بخشش‌های مختلف اشاره دارد. می‌توان گفت که برای هر نوع نعمت و لطفی، به ده گونه مختلف می‌توان تشکر و مدح کرد. به عبارت دیگر، هر نعمت و لطفی که به ما می‌رسد، نشان‌دهنده‌ی آن است که ما باید قدر آن را بدانیم و برای آن سپاسگزار باشیم. به همین ترتیب، مدح و ستایش هم می‌تواند به شیوه‌های گوناگونی بیان شود.

هوش مصنوعی: تو در این زندان آنچنان بر من رفته‌ای که اکنون در میان مردم، نام من به داستانی تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: این دنیا برای من پر از نعمت‌ها و بخشش‌های توست و به قدری از لطف و کرم تو دارم که نیازی به چیزی دیگر احساس نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: من در تنگنای زندگی، لباس تنگی بر تن دارم و در منزل، فرشی با درخشش نقره و زر را زیر پا دارم.

هوش مصنوعی: اما به خاطر درد و رنج و بیماری، جانم در معرض تهدید و خطر قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: اگر خدا بخواهد، ممکن است که از ضعف و خستگی‌ام خارج شوم و بر روی تخت دراز بکشم.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر درد و رنجی که تحمل می‌کنم، بسیار غمگین و پریشان شده است. اشک‌های من نیز به خاطر عمق این درد، رنگ و حالتی تیره و غمگین به خود گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: بدن من از رنج و زحمت به مانند ریسمان تاب خورده است و پشتم از شدت درد مانند دایره‌ای فشرده شده است.

هوش مصنوعی: چشم‌ها چون دریا از اشک پر شده‌اند و احساسات شخص به قدری شدید است که مانند کشتی در امواج غرق می‌شود. اما در عین حال، این احساسات و دردها او را مانند لنگری گرفتار و ساکن کرده‌اند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شخصی که در حال نوشتن است، مانند اشخاصی است که در تصمیم‌گیری و عمل دچار تردید و شک هستند. او مانند قلمی است که در دستانش می‌لرزد و نمی‌تواند به راحتی واژه‌ها را بر زبان بیاورد. این ناتوانی و سردرگمی او در نوشتن نشان‌دهنده‌ی عدم تسلط و عدم وضوح در افکارش است.

هوش مصنوعی: دل آتشین من پر از فکر و اندیشه است و چشمانم به خاطر مصیبت سهراب بسته مانده است.

هوش مصنوعی: از آنجایی که من همه چیز را حفظ کرده بودم، تنها چیزی که از یادم نرفت، ستایش تو بود.

هوش مصنوعی: زبان من پر از تلخی و زهر شده، اما در دل خود همچنان تو را به خوبی یاد می‌کنم و زیبایی‌های تو را ستایش می‌کنم.

هوش مصنوعی: خوشبو بودن روزگار من باعث شده که دل من به اندازه آتش مشعل، مشتاق و ملتهب شود.

هوش مصنوعی: این همه چیز وجود دارد، اما بدن به خاطر بیماری در عذابی است که کسی آن را انکار می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که حال خود را این‌گونه می‌بینم، نتوانم به زنده بودنم باور کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که در نوشتن دوران زندگی من به پایان رسید، من به زیر خاک رفتم.

هوش مصنوعی: به خدا قسم، اگر کسی مانند من را ببینی، در هر زمینه‌ای از کمال و هنر بی‌نظیر است.

هوش مصنوعی: من نعمت‌ها و خوبی‌های تو را به عنوان عبادت و سپاسگزاری به درگاه خداوند بزرگ می‌برم.