هوش مصنوعی: لچمن با دلگیری به سیتا می‌گوید: "با من بیا، به معبد برویم که در کنار رودخانه است."

هوش مصنوعی: هر کسی که در آب غسل کند، به خاطر این عملش به نجات در آخرت دست می‌یابد و پاداش می‌گیرد.

هوش مصنوعی: اکنون باید برای رسیدن به گنج، مسیر خود را به معبد بسپاریم و شاید برای این هدف باید زحماتی را تحمل کنیم.

هوش مصنوعی: سوار بر مرکب شده‌ای، اما با نادانی به بازی جفاگری مشغول هستی و غافل از حقیقت و عواقب آن.

هوش مصنوعی: دو اسب تند و تیز، لچمن (طعنه) را در بیابان راندند و از کوه و حاشیه شهر عبور کردند.

هوش مصنوعی: عشق مجازی به قدری شدت گرفته که معشوق، با وجود بیابان خشک و بی‌آب، اشتراکاتی با طبیعت و جهان خود دارد که نشانه‌های عاطفی و رازهایش را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: آن پری‌چهره به شدت تشنه شده، همان‌طور که کسی که در بیابان است و مدام به فکر آب می‌افتد.

هوش مصنوعی: چشم‌های نگران و تنگدل باعث شده است که لب‌ها مانند حوضی خشک شوند و خاک در دل به وجود بیاید.

هوش مصنوعی: چون انسان تشنه‌ای باشد، نمی‌تواند از گفتن حقیقت و خواسته‌اش جلوگیری کند و حرف‌هایش به ناچار از زبانش خارج می‌شود.

هوش مصنوعی: از شدت بی‌آبی، جان‌ام به لب رسیده و بدون تردید احساس می‌کنم که روزهای زندگی‌ام به شب تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: به لچمن گفت که آیا نیرویی برای تحمل درد و رنج من داری؟ تو که همیشه با اشک و اندوه من سروکار داشتی، کجا رفته‌ای؟

هوش مصنوعی: تو برای دلسوختگی من اهمیت قائل نیستی و غم پایداری که در دل دارم، به چشمت نمی‌آید.

هوش مصنوعی: زمانی که لچمن مشاهده کرد که آن لب تشنه و ناامید است، او را زیر درختی نشاند تا به او کمک کند و درمانی پیدا کند.

هوش مصنوعی: مردی برای دسترسی به آب به سرعت و شتاب رفت و پس از طی کردن سی فرسنگ، به چشمه‌ای رسید.

هوش مصنوعی: کوزه‌ای را از آب پر کرد و کنترلی بر سمند پرسرعت اراده‌ام گذاشتم.

هوش مصنوعی: وقتی که لچمن (لچک‌پوش) با کوزه آب به خانه برگشت، زیر سایه درخت مهرا را در خواب دید.

هوش مصنوعی: کوزه را به سرعت روی شاخ درختی گذاشت و خودش بدون اینکه متوجه خوابش بشود، از آنجا رفت.

هوش مصنوعی: قطره آب از کوزه به روی او چکید و جوانی که لب‌هایش تشنه بود، از خواب بیدار شد.