مهستی گنجوی » دیوان اشعار » رباعیات «نسخهٔ دوم» » شمارهٔ ۷۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نجار که در پسته او خنده بود</p></div>
<div class="m2"><p>عکس رخ او چو مهر تابنده بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>باز از سر تیشه چون کند، کنده گری</p></div>
<div class="m2"><p>حقا که اگر نظیر او کنده بود</p></div></div>

شمارهٔ ۷۶

نجار که در پسته او خنده بود
عکس رخ او چو مهر تابنده بود
باز از سر تیشه چون کند کنده گری
حقا که اگر نظیر او کنده بود

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی و جذابیت چهره یک نجار اشاره می‌کند که در حین کار، خنده بر لب دارد و چهره‌اش مانند خورشید درخشان است. با این حال، وقتی که ناراحتی و زحمت را در چهره او می‌بیند، به این نتیجه می‌رسد که حتی اگر چهره او شبیه یک کنده باشد، هنوز هم جذابیت او بی‌نظیر است.

شمارهٔ ۷۴

شمارهٔ ۷۵

هوش مصنوعی: نجاری که در کارش مهارت دارد و برای دیگران خوشحالی و خنده به ارمغان می‌آورد، چهره‌اش مانند مهر تابان، روشن و زیباست.

نجار که در پسته او خنده بود

عکس رخ او چو مهر تابنده بود

هوش مصنوعی: وقتی که تیشه دوباره به کار افتد، واقعاً قابل توجه است که اگر کسی بتواند همچون او به خوبی کار کند.

باز از سر تیشه چون کند، کنده گری

حقا که اگر نظیر او کنده بود

شمارهٔ ۷۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده