مهستی گنجوی » دیوان اشعار » رباعیات «نسخهٔ دوم» » شمارهٔ ۳۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آتش بوزید و جامه شوم بسوخت</p></div>
<div class="m2"><p>وز جامه شوم نیمه روم بسوخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بر پای بدم که شمع را بنشانم</p></div>
<div class="m2"><p>آتش ز سر شمع همه موم بسوخت</p></div></div>

شمارهٔ ۳۱

آتش بوزید و جامه شوم بسوخت
وز جامه شوم نیمه روم بسوخت
بر پای بدم که شمع را بنشانم
آتش ز سر شمع همه موم بسوخت

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از آتش و سوختن لباس شوم خود صحبت می‌کند. او به خاطر آتش، بخشی از لباسش را از دست می‌دهد و در تلاش است که شمع را خاموش کند، اما آتش از سر شمع تمام موم را نیز می‌سوزاند. این شعر نمادی از مرگ و نابودی و احتمالاً احساسات و دردهای عمیق است.

شمارهٔ ۲۹

شمارهٔ ۳۰

هوش مصنوعی: آتش وزید و لباس سیاه من سوخت، و از لباس سیاه من نصف آن نیز سوخت.

آتش بوزید و جامه شوم بسوخت

وز جامه شوم نیمه روم بسوخت

هوش مصنوعی: من تصمیم گرفتم که شمع را روشن کنم، اما آتش ناشی از شمع، همه موم را سوزاند.

بر پای بدم که شمع را بنشانم

آتش ز سر شمع همه موم بسوخت

شمارهٔ ۳۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده