هوش مصنوعی: نمی‌توانم از عهد گل و عشق و روزهای جوانی خود در حسرت بگذرم. این دوران به بازی گذشت و غافل از آن شدم که باد خزان در راه است و همه چیز را تغییر خواهد داد.

هوش مصنوعی: دل آرام نمی‌گیرد و محبوب هم هیچ عهدی را نمی‌پذیرد. ناله و فغان دل بی‌قرار و زبان یار، بی‌فایده است.

هوش مصنوعی: من از تو می‌خواهم که حال من را درک کنی، زیرا من دارویی برای دردهایم جز خود تو ندارم و نمی‌توانم مشکل پنهانم را با کسی جز تو مطرح کنم.

هوش مصنوعی: نیازی به گفتن حرفی نیست، تنها خواسته‌ام این است که تو در کنارم باشی، چون تو از درد و رنج دل‌های خسته آگاه هستی.

هوش مصنوعی: هر چیزی که به تو مربوط باشد، مورد احترام و جایز است. اگر با مهربانی آن را بخواهی، خوب است و اگر با خشم دورش کنی، باز هم قابل قبول است.

هوش مصنوعی: مانند بادی که از این زمین و آب می‌گذرد، به اطراف نگاه کن و ببین چه پیش خواهد آمد اگر درجا نشینی و آتش را خاموش کنی.

هوش مصنوعی: اگر مثل بلبل و پرنده قمری در حالی که دلbroken هستم و به شدت می‌گریم، حق دارم که ناله کنم؛ چون زیبایی و ظرافتی که در چهره و قامت تو وجود دارد، مشابه با گلی خوشبو و درخت سروی است.

هوش مصنوعی: اگر مانند گل لاله خاموش شوم و بتوانم از رنگ و عطر زیبایی تو بگویم، باید بدان که تو از آنچه که در زیبایی تو می‌گوید، بهتر هستی.

هوش مصنوعی: خلافت در دوره محبت از آن کسی است که بگوید تو روشنی چشمانم هستی، و تویی که به شکل و تصویر همانی.

هوش مصنوعی: من تنها به تو پناه می‌آورم و هیچ کس دیگری ندارم. تویی که با رحمتت، گناهکاران را طرد نمی‌کنی.

هوش مصنوعی: شکر را بر زمین بپاش و گل‌ها را در مجلس بگذار تا «وفایی» درباره معانی سخن بگوید.