هوش مصنوعی: به زیبایی و دلربایی تو افتخار می‌کنم، گویی که نسب و خاستگاه تو از تصویر زیبایی است.

هوش مصنوعی: تو که ترکیبی از زیبایی و شور و نشاط هستی، این شگفتی از آن عشق و دلبر توست.

هوش مصنوعی: دل تو با لطافت‌های زیبا درگیر است و به‌راستی که در این ظرافت‌ها، عقاید و ویژگی‌های محبوبت را نیز می‌توانی مشاهده کنی.

هوش مصنوعی: نیمی از وجودم سرخ و نیمی دیگر زرد است. من در حیرت و سردرگمی از تو هستم و نمی‌دانم چه کار باید بکنم.

هوش مصنوعی: یا دلی به معشوق سپرده‌ای، چون من دل شکسته و غمگینی داری.

هوش مصنوعی: یا برای فدای دلت، جانم را آماده کرده‌ای، ولی چهره‌ات به خاطر این کار شرمنده است.

هوش مصنوعی: امروز که به سوی او می‌روی، جانت را در زیر پاهایش فدا می‌کنی.

هوش مصنوعی: ای سیب، تو مرا به یاد یارم بینداز و از او غافل نکن.

هوش مصنوعی: در چهره‌ی آفتاب به گونه‌ای می‌درخشی که گویا آن را به رخ می‌کشی.

هوش مصنوعی: اگر سر و پای خود را بر لبه‌ی او قرار دهی، به نوعی او را در آغوش می‌گیری.

هوش مصنوعی: در آن زمان، با ناراحتی و ناله‌ای زیاد به میزانی که تو توانایی داری.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق و محبت به او، به راحتی و به هر کجا که بخواهی، خود را کنار او قرار می‌دهی.

هوش مصنوعی: می‌گوید: ای دلربا، تو که زیبایی‌ات به اندازه‌ای است که بهار را از دو گونه صورتت به تصویر می‌کشی، برایم حرفی بزن.

هوش مصنوعی: تو در جهان از زیبایی‌ها همچون خورشید و ماه در دایره‌ای خاص نگهداری می‌شوی.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و خوشگلی خود، باید مشتریان را دور خود جمع کنی.

هوش مصنوعی: تو با زیبایی و جذابیت خود، همچون آهوی نرگس‌فام، دل‌ها را به شوق می‌آوری و در این دنیا می‌توان بسان شکارچیان بزرگ، بر دل‌ها حکمرانی کنی.

هوش مصنوعی: در خیابان تو، عاشقی به خاک افتاده است، یعنی کسی را داری که به عشق تو تواضع و افتادگی دارد.

هوش مصنوعی: چقدر باید در آتش عشق او بسوزی و همچنان در سردرگمی و بی‌قراری زندگی کنی؟

هوش مصنوعی: آیا می‌دانی که خداوند هیچ‌گونه ظلم و ستمی را نمی‌پذیرد و هر کس را در کارش یاری می‌کند؟

هوش مصنوعی: این دل رنج دیده‌ات، تو چه زمانی می‌خواهی مانند نرگس از درد و زحمت خود رهایی یابی و آرامش پیدا کنی؟

هوش مصنوعی: اگر توانستی از خطر دوری کنی، این غزل را به او بده.