لبیبی » ابیات پراکنده در لغت نامه اسدی و مجمع الفرس سروری و فرهنگ جهانگیری و رشیدی » شمارهٔ ۱۰۸ - به شاهد لغت بشکوه، به معنی صاحب حشمت و هیبت

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ز بس بود بشکوه و بافرهی</p></div>
<div class="m2"><p>جهان دید او را خواری شهی</p></div></div>

شمارهٔ ۱۰۹ - به شاهد لغت شارک، بمعنی مرغکی کوچک و خوش آواز و سیاه

ز بس بود بشکوه و بافرهی
جهان دید او را خواری شهی

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف شخصیت فردی می‌پردازد که به خاطر بزرگی و شکوهش، جهان او را با احترام و ارادت می‌نگرد، اما با این حال، او دچار خواری و ذلت شده است. یعنی گاهی افراد بزرگ و محترم نیز ممکن است در زندگی با چالش‌ها و مشکلاتی روبرو شوند که به آنها احساس حقارت بدهد.

شمارهٔ ۱۰۷ - به شاهد لغت فرسنگسار، به معنی سنگچین که بر سر راه‌ها برای نشان راه کنند، میلی که برای نشان فرسنگ ساخته باشند و آن را دروازه هزار گام نیز گویند

شمارهٔ ۱۰۸ - به شاهد لغت بشکوه، به معنی صاحب حشمت و هیبت

هوش مصنوعی: به خاطر زیبا و بافرهنگ بودن جهان، او به بینش و درک بالایی دست یافت و به همین دلیل، از مقام و ارج و منزلت یک پادشاه کاسته شد.

ز بس بود بشکوه و بافرهی

جهان دید او را خواری شهی

شمارهٔ ۱۰۸ - به شاهد لغت بشکوه، به معنی صاحب حشمت و هیبت

اطلاعات

برگردان به زبان ساده