هوش مصنوعی: در شب به سر زلف تو رفته‌ایم و مانند نسیم صبح، زلفت را به ناز و زیبا معرفی کرده‌ایم و به درویش‌ها خوش آمد گفته‌ایم.

هوش مصنوعی: چشمانش با ناز و ادا از من پرسید چرا دیر آمدی. من هم مانند آبی که از محبت دوستان می‌ریزد، دلم به درد آمد.

هوش مصنوعی: دیدم که به وضوح، آن زیبایی را با چشمان خودم مشاهده کردم. او همچون شخصی که در میان مردم است، در جایی پنهان نشسته است.

هوش مصنوعی: چشمانش جان را کشت و در عین حال، با خنده‌های شیرین و دل‌انگیز، زندگی را به آن بازگرداند.

هوش مصنوعی: او لبش را بر لب من گذاشت و زبانش در دهان من می‌چرخید و از بوسه‌هایش مست و سر شوق شده بودم.