امیرخسرو دهلویبخش ۱ - سرآغاز
خداوندا دلم را چشم بگشای
به معراج یقینم راه بنمای
به رحمت باز کن گنجینهٔ جود
درونم خوان بشادروان مقصود
دلی بخش از ثنای خویش معمور
زبانی ز آفرین دیگران دور
درآسانیم شکر اندیش گردان
به دشواری سپاسم بیش گردان
امیدم را به جائی کش عماری
که باشد پیشگاه رستگاری
چو خود برداشتی اول ز خاکم
مده آخر به طوفان هلاکم
اطلاعات
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب شعری: مثنوی
منبع اولیه: ویکی‌درج
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
خداوندا دلم را چشم بگشای
به معراج یقینم راه بنمای
هوش مصنوعی: ای خدا، لطف کن و دلم را بیدار کن و به من نشان بده که چگونه به یقین و آگاهی واقعی برسم.
به رحمت باز کن گنجینهٔ جود
درونم خوان بشادروان مقصود
هوش مصنوعی: به مهربانی و بخشش درونم راه بده، تا به من کمک کند به هدفم که شادمانی‌ست، نزدیک‌تر شوم.
دلی بخش از ثنای خویش معمور
زبانی ز آفرین دیگران دور
هوش مصنوعی: دل وقتی که مشغول مدح و ستایش خود باشد، از زبان دیگران و تعریف‌های آن‌ها بی‌نیاز می‌شود.
درآسانیم شکر اندیش گردان
به دشواری سپاسم بیش گردان
هوش مصنوعی: در یک شرایط آسان، به راحتی شکرگزاری می‌کنیم، اما وقتی به مشکلات برخورد می‌کنیم، باید بیشتر از پیش شکرگزار باشیم.
امیدم را به جائی کش عماری
که باشد پیشگاه رستگاری
هوش مصنوعی: امیدم را به جایی هدایت کن که در آنجا بتوانم به رستگاری و سعادت برسم.
چو خود برداشتی اول ز خاکم
مده آخر به طوفان هلاکم
هوش مصنوعی: وقتی خودت از خاک برمی‌داری، نباید در پایان مرا به طوفان نابودی بسپاری.
حاشیه ها
1399/08/02 10:11
محمد
با تشکر از گنجور.
بهتر است مصرع دوم از بیت دوم به این صورت نوشته شود:
درونم خوان به شادروان مقصود
همچنین مصرع اول بیت چهارم:
در آسانیم شکر اندیش ...