هوش مصنوعی: باد صبحگاهی بوی آشنایی را منتقل می‌کند و اشک‌های افرادی که در اندوه هستند، داستانی از درد و غم را بازگو می‌کند.

هوش مصنوعی: بنگر که چگونه زاهدان زیادی از تنهایی خود خارج خواهند شد، زیرا وجود باد، از زلفی که عطر پاشی می‌کند، بویی دلنشین به فضا می‌افکند.

هوش مصنوعی: ای لباس تو مسبب آشفتگی من است و چشمانت باعث تحریک و زلفت دردسر، دلم را به یاد کسی می‌اندازد که با من آشنایی دارد.

هوش مصنوعی: من به دوستی تو علاقه‌مند هستم و جانم را برای تو می‌دهم، هرچند که نشانه‌هایی از بی‌وفایی از تو مشاهده می‌کنم.

هوش مصنوعی: با کمال میل، زیبایی رخسار تو را به تماشا می‌نشینم، تا هنوز چشمانم لحظه‌ای نور و روشنایی دارند.

هوش مصنوعی: به دربار تو آمدم با امید، آیا کسی هست که به درویش کمک کند و راهی برای گدایی او باز کند؟

هوش مصنوعی: تو گفتی که دیگر نمی‌توانی دوری ما را تحمل کنی، حالا خودت چه می‌گویی وقتی دل ما چنین به تو وابسته است؟

هوش مصنوعی: با ما بیگانه نشو، چون می‌دانی که زمان و سرنوشت، دوستان را از یکدیگر دور می‌کند.

هوش مصنوعی: خون خسرو به راحتی به مبلغی برای رقیبت تبدیل شده است، حتی اگر با فراهم کردن یک شمشیر بتوانم از چنگالت رها شوم.