هوش مصنوعی: گل در باغ شکفته است، اما آن غنچه‌ی خندان کجا رفته؟ زمان خوشی دوستان کجاست و لاله و ریحان کجا هستند؟

هوش مصنوعی: هر بار که من می‌خندم، هزاران نفر به من وابسته می‌شوند و از لب‌های من مردگان زنده می‌شوند. حالا درد من کجا قرار دارد که درمانی برای آن وجود داشته باشد؟

هوش مصنوعی: می‌گویند که از غم بگذر و دنبال راه حل مناسبی باش، اما به یک فرد ناتوان و درمانده نمی‌توان گفت که چطور مشکلش را حل کند، و برای فردی که دیوانه است، پیدا کردن سامان و آرامش ممکن نیست.

هوش مصنوعی: روزی خوش شانس، خوشحال و شاداب، خضر در حال نوشیدن آب بود و لب‌هایش را در جوی‌های سکندر شست. او در جستجوی چشمه‌ای است که موجب حیات و شادابی جاودانه باشد.

هوش مصنوعی: می‌گفت هر وقت که جان خود را به من بدهی، تو از من امان می‌گیری. اما من جانم را به او می‌دهم، آن یار بی‌فرمان کجا است؟

هوش مصنوعی: گفتم آیا تو هستی در وجود من یا اینکه جان روشن منی؟ تو گفتی که آری، من همانم. اگر تو هستی، پس جان من کجاست؟

هوش مصنوعی: گفتی صبر کن و خود را دردمند و بی‌چاره نشان بده، اما من از آن حالت فراتر رفته‌ام. حالا تو بگو، من این کار را کردم، حالا کجا باید بروم؟

هوش مصنوعی: اگر پس از غبار و تاریکی، تو را در کوی ما پیدا کنم، آیا می‌توانی با آن نگاه سحرآمیزت بار دیگر سوالات پنهان را از من بپرسی؟

هوش مصنوعی: من در گذشته همیشه با تو بودم و در کنار دوستان و همراهان خسرو زندگی می‌کردم، اما حالا دیگر خبری از آن عهد و پیمانی که میان ما بود نیست.