هوش مصنوعی: من در اینجا هستم، اما دل و تفکر من به دنبال نشانی از آن معشوق گمشده‌ام است.

هوش مصنوعی: نکو نبودن سخن گفتن درباره‌ی کسی که در دل ما جای دارد را با اشاره به این که حتی اگر زندگی جاری باشد، زندگی بدون او یا بدون یاد او بی‌معناست، بیان می‌کند. زندگی ممکن است ادامه پیدا کند، اما بدون وجود آن شخص مهم، احساس خالی بودن و دلتنگی وجود دارد.

هوش مصنوعی: تو می‌گویی با صبر و تحمل زندگی کن، اما خودت هم می‌دانی که آن صبر کجاست؟

هوش مصنوعی: به دل می‌گویم که غم‌ها را تحمل می‌کنم، اما او که در پیش چشمم می‌آید، زبانم بند می‌آید.

هوش مصنوعی: از این ناتوان بپرس که چه بر او گذشته است، قبل از آنکه بخواهی از انسان‌های دیگر بپرسی. زیرا تنها اوست که به خوبی از حال خود آگاه است.

هوش مصنوعی: پس از مرگ من، دعای یادگارم کافی است، آن‌که بگویی، او کجاست؟

هوش مصنوعی: در اینجا فردی به شوخی و با جرات درباره بوسه صحبت می‌کند، و طرف مقابل با خنده به او می‌گوید: "خب، دهانت کجاست؟" یعنی به نوعی به او می‌فهماند که اگر واقعاً به این موضوع علاقه‌مند است، باید اقدام واقعی انجام دهد، نه فقط حرف بزند.