هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به تنهایی خود در بین مردم اشاره می‌کند. او می‌بیند که همه در شهر مشغول به کار و فعالیت هستند و هرکس به سمت خاصی می‌رود، اما او به دنبال راهی متفاوت و جدا از دیگران است. این حس تنهایی و جدایی او از جمع، احساساتی عمیق و ناامیدی را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: وقتی می‌بینم که به طرف او می‌دوم، انگار پایم را می‌زنم و او به سمت دیگری می‌رود و پاهایم به سوی متفاوتی کشیده می‌شود.

هوش مصنوعی: چه زمانی بود که از او خداحافظی کردیم؟ او به سوی جایی دیگر رفت و ما به سمت دیگری رفتیم.

هوش مصنوعی: دل خسته‌ام جز به او روی نمی‌آورد، زیرا هر کسی به سوی دیگری می‌رود تا تماشا کند.

هوش مصنوعی: صوفی، به من نصیحت نکن که از اینجا بروم سمت خانه‌ات، زیرا که نمی‌خواهم از اینجا به جایی دیگر بروم.

هوش مصنوعی: جان من را گرفته و من همچنان در دل خود خواهان او هستم. آه که چه عجیب است حال من؛ دامم به یک سو و درخواست من به سوی دیگر.

هوش مصنوعی: او رفت و من در حالتی از بی‌خیالی بودم که متوجه نشدم آیا به سوی خانه‌اش رفت یا به سمت دیگری.

هوش مصنوعی: در عشق، درخواست می‌کنم که به وصال تو برسم، زیرا خواستن معشوقی دیگر ناپسند است.

هوش مصنوعی: آیا روزی سر می‌رسد که دوباره کنار هم بنشینیم، در حالی که اینجا اوضاع متلاطم و شلوغ است و در جای دیگری هم هیاهو به پا شده است؟

هوش مصنوعی: اگر آرزو به دست آید یا نیاید، محبت دوست کافی است؛ زیبایی خسرو هرگز از زیبایی چهره‌اش به جای دیگر منتقل نمی‌شود.