هوش مصنوعی: اگر میسر باشد که از تو بهره‌برداری کنم، می‌توانم از درخت عمر خود میوه‌های تازه‌ای بچینم و استفاده کنم.

هوش مصنوعی: من از لب تو درد و رنج می‌کشیم و تو نیز از دل و جگر من، پس چه نوع دوستی است که ما این‌گونه همدیگر را آزار می‌دهیم؟

هوش مصنوعی: مانند کسانی که فقیر و آرزومندند، تو را از دور می‌نگرند و در عالم خیال خود به فکر لذت بردن از گل و شکر هستند.

هوش مصنوعی: اگر این گل است، خودت خاک را در دهانم بریز، زیرا تو از نوشیدن شراب لذت می‌بری و من از خوردن خاک.

هوش مصنوعی: اندوه تو به اندازه‌ای عمیق و ضروری است که هیچ کسی که تنها به شکم‌پرستی و لذت‌های دنیا مشغول باشد، نمی‌تواند آن را درک کند و از آن بهره‌مند شود. فقط کسی می‌تواند آن را احساس کند که به معنای واقعی زندگی و عشق توجه داشته باشد.

هوش مصنوعی: ما به جایی می‌رویم که دوست در آن قرار دارد، و این رفتن ما به‌طور ناگهانی است. ما مثل آتش نمی‌سوزیم، بلکه می‌خواهیم به آرامی و با دقت پیش برویم.

هوش مصنوعی: دل من با نگاه تو پر از شوق و شادابی می‌شود، وگرنه هیچ‌کس به خاطر درد و رنج خود نمی‌تواند بر دلش زخم بزند.

هوش مصنوعی: به جان خودت قسم، به خاطر زخم عاشقانه او گریه نکن، زیرا عاشق واقعی کسی نیست که زخم را تحمل کند و صدمه ببیند.