هوش مصنوعی: چطور می‌توان به همه دنیا نگریست، در حالی که هیچ چیز وجود ندارد که بتوان به روی آن نگریست؟

هوش مصنوعی: هر چیزی را که پیش از این به جز چهره‌ی تو دیدم، باعث شد که از عشق به تو پشیمان شوم.

هوش مصنوعی: به دلیل زیبایی خط تو که مانند آیه‌ای از خوبی‌هاست، تماشای بوستان حرام است.

هوش مصنوعی: چشم تو مانند کعبه‌ای بزرگ و پرجلال است، به طوری که هیچ کس نمی‌تواند به این مقام و موقعیت عمیق و والای تو دست یابد.

هوش مصنوعی: دل آدمی را سنگین و غمگین می‌کنی، اگر به تو بگویم که آیا واقعاً سنگدل هستی؟ اگر نیستی، پس چرا دل را این‌گونه سنگین می‌کنی؟

هوش مصنوعی: غم تو مانند دانه‌ای است که دل‌ها را می‌خورد، و چه عجب که این مرغ غم نمی‌تواند جز در سینه جا بگیرد و آشیانه بسازد.

هوش مصنوعی: صبری که داشتم از دستم رفت و نمی‌دانم باید به چه چیزی پناه ببرم، زیرا هیچ چیزی نمی‌تواند مرا آرام کند.

هوش مصنوعی: من آماده‌ام که به خدمتت بیایم، اگر کم‌توجهی نکنی. خدایا، به من صبر عطا کن تا از این آسیب‌ها رنج ببرم!

هوش مصنوعی: من به شدت غمگین و زار شدم، حالا باید راهی پیدا کنم تا زندگی‌ام را به پیش ببرم.