امیرخسرو دهلوی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۵۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مرا وقتی دلی آزاد بوده ست</p></div>
<div class="m2"><p>درونم بی غم و جان شاد بوده ست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نمک زد شوخی اندر جان و نو کرد</p></div>
<div class="m2"><p>جراحتها که در بنیاد بوده ست</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>چه خوش بوده ست عقل مصلحت جوی</p></div>
<div class="m2"><p>که چندی زین بلا آزاد بوده ست</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>نگارا، هیچ گاهی یاد داری</p></div>
<div class="m2"><p>کزین بیچارگانت یاد بوده ست</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>شب آمد، باد برد از جای خویشم</p></div>
<div class="m2"><p>که بوی زلف تو با باد بوده ست</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>به فریادت بخواندم دی و مردم</p></div>
<div class="m2"><p>که جانم همره فریاد بوده ست</p></div></div>
<div class="b" id="bn7"><div class="m1"><p>جفا کش خسروا، گر دوست پیوست</p></div>
<div class="m2"><p>نصیب عاشقان بیداد بوده ست</p></div></div>

شمارهٔ ۱۵۱

مرا وقتی دلی آزاد بوده ست
درونم بی غم و جان شاد بوده ست
نمک زد شوخی اندر جان و نو کرد
جراحتها که در بنیاد بوده ست
چه خوش بوده ست عقل مصلحت جوی
که چندی زین بلا آزاد بوده ست
نگارا هیچ گاهی یاد داری
کزین بیچارگانت یاد بوده ست
شب آمد باد برد از جای خویشم
که بوی زلف تو با باد بوده ست
به فریادت بخواندم دی و مردم
که جانم همره فریاد بوده ست
جفا کش خسروا گر دوست پیوست
نصیب عاشقان بیداد بوده ست

شمارهٔ ۱۴۹

شمارهٔ ۱۵۰

مرا وقتی دلی آزاد بوده ست

درونم بی غم و جان شاد بوده ست

نمک زد شوخی اندر جان و نو کرد

جراحتها که در بنیاد بوده ست

چه خوش بوده ست عقل مصلحت جوی

که چندی زین بلا آزاد بوده ست

نگارا، هیچ گاهی یاد داری

کزین بیچارگانت یاد بوده ست

شب آمد، باد برد از جای خویشم

که بوی زلف تو با باد بوده ست

به فریادت بخواندم دی و مردم

که جانم همره فریاد بوده ست

جفا کش خسروا، گر دوست پیوست

نصیب عاشقان بیداد بوده ست

شمارهٔ ۱۵۰

اطلاعات