هوش مصنوعی: ای جانا، روزی که در برابر تو قرار گیرم، خاک درب خانه‌ات را با چشمانم مانند توتیا خواهم گرفت.

هوش مصنوعی: به حضورت می‌آیم و با تمام وجودم خود را در اختیارت قرار می‌دهم، اما در دل من احساسی سنگین و غیرقابل تغییر وجود دارد که به خاطر آن، درگیر و دلبسته‌ی تو هستم.

هوش مصنوعی: اگر خورشید به تو توجه کند و خوبی‌های تو را در جایی بنویسد، من هنوز هم در صد جا اشتباه می‌کنم.

هوش مصنوعی: در میانت فضایی وجود دارد که به جایی ختم می‌شود و وقتی به آن می‌رسم، دیگر نمی‌توانم تیزی شمشیرم را به دست بیاورم، هرگونه که بخواهم از آن بگذرم.

هوش مصنوعی: بین تو و مقصدت فاصله‌ای هست که هیچ‌گاه نمی‌توانم با شمشیرم به آن برسم؛ هرجا که تلاش کنم، نمی‌توانم.

هوش مصنوعی: حال من را به تو می‌گویم که وقتی پیش تو هستم، چه کسی می‌تواند به من آرامش بدهد؟ نمی‌دانم باید دست کدام یک از شما را ببوسم و پای کدامتان را بگیرم.

هوش مصنوعی: ای کاش توانایی اوج گرفتن را داشتم تا با کمک آن، به سمت تو پرواز کنم و به آرزوهایم برسم.

هوش مصنوعی: هر وقت که به حالت خشم دست برآوری و گاهی با پا بر خون فشاری، من با زاری و شکایت به سمتت می‌آیم، اگر تو بخواهی می‌توانم دست و پا بزنم.

هوش مصنوعی: من به عشق تو خدمتگزار و بنده‌ات شدم، اگر به این موضوع اعتقادی نداری، می‌توانی به خودت بگویی و به خودت گواهی بدهی.