هوش مصنوعی: ای عید دوم، تو با زیبایی‌ات به من سر زده‌ای و من به خاطر آن عید، جانم را قربان می‌کنم. من، همچون بندهای بسیاری، به خاطر یک روز خاص دلبسته‌ام.

هوش مصنوعی: ماه چه شایستگی دارد که با لشکر ستارگان مقابله کند، زمانی که رشته موی خورشید بر افراشته می‌شود.

هوش مصنوعی: آن روز، دایره زندگی‌ام از قید و بندها آزاد شد و به واقعیت رسید؛ از پرده‌ای که آن را پوشانده بود، بیرون آمد.

هوش مصنوعی: چشم‌ها مانند بچه‌ها با دقت و زیبایی به یادگیری می‌پردازند، همان‌طور که کلام زیبا و روان بر تخته‌ای از نقره می‌نویسند.

هوش مصنوعی: ابروی تو مانند یک نشانه است که توجه‌ها را جلب می‌کند؛ به نظر می‌رسد که در پی من هستی و به خاطر من، عواطف و احساساتت زنده شده‌اند.

هوش مصنوعی: این جمله به تصویری شاعرانه اشاره دارد که در آن ابروی زیبا و جذاب، به نوعی خماری را در دل نرگس می‌آفریند. در واقع، این بیان نشان‌دهنده تأثیر عمیق زیبایی بر احساسات و حالات درونی است. ابرو به گونه‌ای طراحی شده که مانند نقش و نگار باشد و حالتی خاص به چهره می‌بخشد، در حالی که نرگس به خاطر زیبایی، دچار نوعی سرخوشی و مستی می‌شود.

هوش مصنوعی: دیروز با زبانی خندان به باغ آمدی و پیامی از گل با خود آوردی، آیا این خبر خوش از طرف نسیم بهار نیست؟

هوش مصنوعی: نرگس تمام وجودش را به گل تبدیل کرد و در چشم تو نمایان شد تا از غبار تو روشنایی دیده‌اش را به دست آورد.

هوش مصنوعی: اما چه کنم که چشمی نمی‌تواند روی تو را ببیند، چرا که نه تنها بینایی ندارد، بلکه خود بینا هم نیست.

هوش مصنوعی: دوست عزیز، در این مکان خانه نساخت، زیرا هیچ کس در اینجا از سیل نجات نیافته و جایی برای زندگی نیست.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه خسرو بیدل به مدت طولانی زندگی کرده است، او هنوز هم به این نتیجه می‌رسد که لب‌های شیرین و حضور محبوبش، لذتی بی‌نهایت دارد.