هوش مصنوعی: نفس خود را بیرون نیاوردم و از احوال دلم چیزی نگفتم. هیچ سخنی از تو بیان نکردم، چرا که تو را از دلم بیرون نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: اکنون چه چیزی را در دل پنهان کنم وقتی عشق مرا رسوا کرده است؟ درد و غم عاشقانه‌ام به وضوح و به مانند روی آب مشخص شده است، در حالی که سعی داشتم آن را از دیگران مخفی نگه دارم.

هوش مصنوعی: من از زمانی که تو را با چشمان خواب‌آلودت دیدم، در دل آرام نگرفتم و هر گاه که می‌خوابم، به یاد تو هستم!

هوش مصنوعی: همه مردم به عشق و دیوانگی مجنون اشاره می‌کنند، زیرا من به خاطر تو هر لحظه با نسیم پیامی فرستادم و به پرنده‌ها راز دلم را گفتم.

هوش مصنوعی: اگر من از چشم تو دور شوم و به خیابان تو نرسم، چه دردی دارد وقتی از دوری تو دور شدم، نه اینکه از تو دور شدم.

هوش مصنوعی: شب برای من به اندازه‌ی هزار سال طولانی شده است. تو در دل من شور و حال خاصی ایجاد کرده‌ای که انگار هزار سال است که با تو در میانه‌ام و در کنار تو آرام گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: بله، در اینجا شاعر به زیبایی و لطفی که از محبوبش دریافت می‌کند اشاره می‌کند. او مانند گل زیبا با حسرت و غم از خاری که او را آزار می‌دهد، سخن می‌گوید. این به معنای آن است که او در درون خود درد و رنجی حس می‌کند، اما همچنان به زیبایی محبوبی که دارد، افتخار می‌کند. در واقع، او از وابستگی‌اش به محبوب و از عذابی که احساس می‌کند، صحبت می‌کند.