هوش مصنوعی: ای دختر زیبا با ابروی کمان مانند، من عاشق زیبایی ابرویت هستم و جانم را برای آن فدای می‌کنم. حتی اگر تمام زیبایی چین و هند را به من بدهند، باز هم حاضر نیستم یک تار موی تو را بگیرم.

هوش مصنوعی: وقتی سرم را فدای محبت تو می‌کنم، دیگر چه زمانی باید به خاطر هر درد و زخم حسرت بخورم که از مسیرت دور مانده‌ام؟

هوش مصنوعی: تو پرسیدی که چرا با این فکر غمگین می‌گردی؟ من جواب دادم که دلی دارم که درگیر موهای توست و به آن وابسته‌ام.

هوش مصنوعی: به کجا بروم وقتی که حقیقتم را نمی‌دانم؟ این نمازهایی که می‌خوانم چه ارزشی دارند در حالی که دل من به اینکه تو را ببینم و به تو توجه کنم، معطوف است؟

هوش مصنوعی: شب‌ها همه در خواب هستند، اما من بیدارم و در کنار سگ کوی تو، داستان دلخواسته‌ام را می‌گویم.

هوش مصنوعی: گاهی نام گلی را می‌برم و گاهی نام گلستانی، این‌گونه هر زمانی که سخن از چهره‌ات می‌زنم، در وصف تو سخن می‌گویم.

هوش مصنوعی: بوی گل را از قبل در باغ حس کردم، نسیمی از سمت تو وزید و من به خاطر عطر تو گیج و گم شدم.

هوش مصنوعی: دل در پی توست تا از این درد رهایی یابد. وای بر من که حتی گاهی هم از طرف تو خبری نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: ای معشوق من، همچون هندوها که در مقابل بت‌ها به آینه عطر می‌زنند، من نیز در حضورت به عشق و محبت مضمحل می‌شوم و در نهایت، آن عشق را به خاکستر تبدیل می‌کنم.

هوش مصنوعی: سر من در خم چوگان تو راضی است، زیرا این بختِ خوش به آن کسی تعلق دارد که سرش در خم بازوی تو قرار بگیرد.