امیرخسرو دهلوی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۰۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>اشکم برون می افگند راز از درون پرده را</p></div>
<div class="m2"><p>آری، شکایتها بود، از خانه بیرون کرده را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون من به آزاری خوشم، ترک دلازاری مکن</p></div>
<div class="m2"><p>آخر به دست آور گهی این خاطر آزرده را</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>صد پی مرا تیر جفا، بر دل زد آن ابرو کمان</p></div>
<div class="m2"><p>روزی فریبد از کرم مجروح پیکان خورده را</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>دوش از برای مطبخش هیزم به مژگان برده ام</p></div>
<div class="m2"><p>گفت از کجا آورده ای این خاک باد آورده را</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>خسرو مران از کوی خود چون در غلامی پیر شد</p></div>
<div class="m2"><p>چون پیر شد، آخر کسی نفروخت هرگز برده را</p></div></div>

شمارهٔ ۱۰۵

اشکم برون می افگند راز از درون پرده را
آری شکایتها بود از خانه بیرون کرده را
چون من به آزاری خوشم ترک دلازاری مکن
آخر به دست آور گهی این خاطر آزرده را
صد پی مرا تیر جفا بر دل زد آن ابرو کمان
روزی فریبد از کرم مجروح پیکان خورده را
دوش از برای مطبخش هیزم به مژگان برده ام
گفت از کجا آورده ای این خاک باد آورده را
خسرو مران از کوی خود چون در غلامی پیر شد
چون پیر شد آخر کسی نفروخت هرگز برده را

شمارهٔ ۱۰۳

شمارهٔ ۱۰۴

اشکم برون می افگند راز از درون پرده را

آری، شکایتها بود، از خانه بیرون کرده را

چون من به آزاری خوشم، ترک دلازاری مکن

آخر به دست آور گهی این خاطر آزرده را

صد پی مرا تیر جفا، بر دل زد آن ابرو کمان

روزی فریبد از کرم مجروح پیکان خورده را

دوش از برای مطبخش هیزم به مژگان برده ام

گفت از کجا آورده ای این خاک باد آورده را

خسرو مران از کوی خود چون در غلامی پیر شد

چون پیر شد، آخر کسی نفروخت هرگز برده را

شمارهٔ ۱۰۴

اطلاعات

حاشیه ها