هوش مصنوعی: نام آن لب که به زیبایی سبز نوشته شده بود، به چشمانم افتاد. کاغذی تهیه کردم و قند را در آن پیچیدم.

هوش مصنوعی: از عشق، آن خط را با اشک در چشمانم کشیدم. هر کلمه‌اش را مانند قلمی که گریه می‌کند بوسیدم.

هوش مصنوعی: نامه را به طور نیمه‌ای پر از خون و نیمه دیگرش زرد می‌بینم، و نام آن را بر چهره و دیده‌ام مالیدم.

هوش مصنوعی: به خاطر وجود تو، به دور تو می‌چرخم و تمام وجودم را وقف درک زیبایی‌های تو کرده‌ام. در خیال خود، نقطه‌ای از تو را می‌بوسم و این احساس همچون پرگاری است که در اطراف تو می‌چرخد.

هوش مصنوعی: زبان راست را به کار نگرفتم و خواستم نام تو را با قلم بنویسم، که این کار سبب شد تا بند زبانم را از بند رها کنم و سر آن را به دو نیم کنم.

هوش مصنوعی: دل گفت: گل، بخشی از آن دفتر زیبایی است. وقتی که از مفاهیم گفتمانی صحبت باشد، از دل شنیدم.

هوش مصنوعی: برای چه مدت از وجود تو بی‌خبر خواهم بود، مانند گلی که در بادی خنک اوراقش را پوشانده‌ام؟