هوش مصنوعی: مرا می‌پرسند که باران کیست و به تو چرا می‌گویم. از دوستان محبت‌آمیز که صحبت می‌کنم، نمی‌دانم که کدام یک از آن‌ها را انتخاب کنم و چرا باید درباره آن‌ها صحبت کنم.

هوش مصنوعی: نفرین بر آن روزی که در جستجوی کسی نشسته‌ام، و همچون دیگران به انتظارش مانده‌ام. چرا باید به تو بگویم که این همه انتظار برای چیست؟

هوش مصنوعی: در نتیجه غم‌های تو دیگر هیچ نشانه‌ای از آن‌ها باقی نمانده است. حالا که سخنی از کسی که می‌تواند غم‌ها را برطرف کند به میان می‌آید، چرا باید درباره‌اش صحبت کنم؟

هوش مصنوعی: اگر رقیب بگوید که تو از امور و کارهای خود بی‌خبری، به من بگو که کار تو چیست، من چه پاسخی بدهم؟

هوش مصنوعی: اگر در محفل تو صحبت کردن آسان باشد، در روز و شب فقط از زیبایی و چهره‌ات سخن می‌گویم و حرف دیگری نمی‌زنم.

هوش مصنوعی: اگر دوباره از قرار دوستی، آن زلف زیبا برگردد، چرا و به چه دلیلی باید از زلفی که در بی قراری توست، صحبت کنم؟

هوش مصنوعی: اگر زیبایی آن چشمان غمزه‌ات باعث شود که از سر مستی من خون بریزد، پس چرا باید این رنجش را به چشمان خواب‌آلود تو بگویم؟