هوش مصنوعی: ای زلف سیاه تو، همچون شاهان زیباست و به مانند یک غلام، جلوه‌گر آینه‌دار چهره توست که به تمام زیبایی‌ات می‌بالد.

هوش مصنوعی: من متوجه شدم که جویباری که از چشمانم جاری است، به خاطر آن سرو خوش‌حرکت، به منزل او مربوط می‌شود.

هوش مصنوعی: دل، به شدت در انتظار دیدار توست، و این قلب شکسته، در خیال‌های بیهوده خود غرق شده است.

هوش مصنوعی: وقتی زلف تو از جلوی چشمم می‌گذرد، جانم به لب می‌رسد. هر بار که به یاد تو می‌افتم، انگار که از کام من گذشته‌ای و زندگی‌ام را پر از درد کرده‌ای.

هوش مصنوعی: چشمم که روی تو را دید، زلف سیاهت را در تاب و تماشا کرد. به یادم آمد که صبح امید فرامی‌رسد و دیگر شب و تاریکی نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: خون او هدر باد که بدون دلیل به زیبایی نو نگاهی بیندازد، چون این کار برای عاشقان ممنوع است.

هوش مصنوعی: هر کسی که راهی را انتخاب کرده است تا از شرم و نام بد دوری کند، با عشق تو به کمال دست یافته و دیگر از این ننگ و نام هراسی ندارد.