هوش مصنوعی: اگر علامتی از خاک پای او می‌یافتم، ترجیح می‌دادم در جایی سرم را به پای او بسپارم و در آنجا به حالت سجده در بیفتم.

هوش مصنوعی: من آرزو کرده‌ام که در عشق او به زمین بیفتم و در این حالت، از خودم بی‌خود شوم؛ زیرا هیچ خواسته‌ای از این زیباتر نیست.

هوش مصنوعی: دل پروانه، یعنی جان پروانه، در برابر شمع، یعنی نور، آرزوی سوختن دارد. پروانه در میان جمع، نظر دیگری نمی‌بیند که روشن‌تر از این عشق و آرزو باشد.

هوش مصنوعی: زیبایی‌ات مانند یک بازار شلوغ است؛ پس با نگاه‌ها و حرکت‌های چشمانت خودت را آزاد کن تا موهایت به خاطر زیبایی خود دلبری کند.

هوش مصنوعی: با صد دلربایی و زیبایی چهره‌ات، دل من را ز رنج و غم آزاد کردی. چنین زیبایی و دلنشینی از کجا بر دل من فرود آمده است؟

هوش مصنوعی: در بهار، وقتی که چهره تو بدون گل است، دل ما در آتش عشق می‌سوزد. اگر من به دشت یا کوه بروم، همچنان دردم را با خود دارم.

هوش مصنوعی: ای جانا! این تماشا را نادیده گرفته‌ای، چون این زیبایی رایگان است. اگر چهره‌ات را نشان دهی، صدها جان را برای دیدن تو فدای یک نگاه می‌کنم.

هوش مصنوعی: تو چشمانی داری که می‌توانی با آن به من نگاه کنی، پس ای دل، وقتی به من می‌نگری، تماشایت به گونه‌ای باشد که به واقعیتم پی ببری.

هوش مصنوعی: تو چه نیازی به پرسش از زیبایی و کمال سروهای بلند داری؟ من فقط به دنبال نشانی از ماه هستم و در هر طرف می‌گردم تا شاید از بلندی آنها ببینم.