هوش مصنوعی: من به تماشای زیبایی‌های زلفت مشغولم و همچون گوی در میدان چوگان، از سر عشق و بازی، به سوی تو می‌رانم.

هوش مصنوعی: زلف زیبای تو به قدری جذاب و شکننده است که هیچ‌کس جرأت نمی‌کند جز باد صبح با آن بازی کند.

هوش مصنوعی: لب‌هایی که در دلشان حقه و نیرنگ نهفته است، با همان جذابیت خود، می‌توانند مردم را فریب دهند و کم‌کم رازهای پنهان را در بازی‌های زندگی به نمایش بگذارند.

هوش مصنوعی: ای دل، بر گردن‌ات از زلف محبوب طوقی زیبا می‌آویزد فقط زمانی که خود را مثل کبوتر در دام مصیبت‌ها به بازی بگذاری.

هوش مصنوعی: هر کس که عشق را در دل دارد، به کشتن دیگران فکر نمی‌کند. اگر تو هم به این موضوع فکر کرده‌ای، پس با شیرینی و خوشگذرانی بازی نکرده‌ای.

هوش مصنوعی: چه نیازی به آموزش دادن به کسی است که مانند فرزین (جوانی شجاع) موهایش را به دور می‌زند؟ او مانند پرنده‌ای آزاد و بی‌پرواست. پس دیگر با او بازی نکن.

هوش مصنوعی: اگر عشق و نگاه به آن دو چهره را کمال بپنداریم، باید بدانیم که در بازی محبت، هیچ چیز به این زیباتر از آن دو رو نمی‌باشد.