هوش مصنوعی: ای محبوب، تو همچون گل نرگس درخشان و زیبا هستی که بر سر شاخه صنوبر نشسته‌ای و به زیبایی می‌خندی.

هوش مصنوعی: نفسی که عیسی را زنده می‌کند، مانند لعل شیرینی در کامت طعم می‌دهد. زیبایی یوسف نیز تماماً در نشانه‌ای بر روی چانه‌ات نهفته است.

هوش مصنوعی: زمانی که موهای تو به هم نریزد، تمام دنیا را از چهره خود در آینه پنهان می‌کنی.

هوش مصنوعی: ای محبوب زیبا و شیرین زبان، تا کی می‌خواهی حال و روز ناچار و آشفته‌ام را نادیده بگیری؟

هوش مصنوعی: لب‌های زیبای تو همچون مروارید، هر لحظه بر درد دل ما عطش می‌گیرد، هرچند که در دشت جواهرات، چشمه‌ای از حیات داشته باشی.

هوش مصنوعی: تا زمانی که از درد و رنج دل‌شکسته‌ها با خبر باشی، بهتر است آزادانه و بی‌نگرانی در دنیای خودت بچرخی، همان‌طور که در بازی چوگان، چوب را در دست داری و به جلو می‌روی.

هوش مصنوعی: ناله و افسوسی که بلبل می‌زند، نشانه‌ی کمال اوست. او شب و روز در کنار توست و باغ سرسبز و خوشبوی گلستان را در اختیار دارد.