به گمانم منظور ایشان از "خواب" ، همان حالت مستی است
چرا که در یکی از رباعی هایشان آورده اند :
در خواب بدم مرا خردمندی گفت
کاز خواب کسی را گل شادی نشکفت
کاری چه کنی که با اجل باشد جفت؟
می خور که به زیر خاک می‌باید خفت
حال چگونه حرف خود را نقض کند و بگوید 'بهتر است عمر به خواب بگذرد' ؟ لیکن در این مصرع پایانی ترانه های خیام، منظور از خواب همان حالت مستی (که مقابل هشیاری است) می باشد

اینقدر به این جهان و آن جهان میندیش که غمین نباشی.
آدم باش و زندگی و دم را دریاب
اسیر خواسته و خاسته مباش و گروگان ترس جهان نامدگان و رفتگان
منظور از خواب فراموشی آگاهانه است.
اگر بنا بر غم و ترس است به که جامی بنوشی و از پی خواب خوشش چست و چالاک برخیزی
هدایت خورد و خفت.
عمر گرانمایه در این صرف شد
تا چه خورم فاش و چه نوشم جدا
ای شکم گنده به نانی بساز
تا نکنی جان به بادی فدا