خیام » ترانه‌های خیام به انتخاب و روایت صادق هدایت » دم را دریابیم   [۱۴۳-۱۰۸] » رباعی ۱۲۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون لاله به نوروز قدح گیر به دست،</p></div>
<div class="m2"><p>با لاله‌رخی اگر تو را فرصت هست؛</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>می نوش به خرمی، که این چرخِ کبود</p></div>
<div class="m2"><p>ناگاه تو را چو خاک گرداند پَست.</p></div></div>

رباعی ۱۲۳

چون لاله به نوروز قدح گیر به دست
با لاله رخی اگر تو را فرصت هست
می نوش به خرمی که این چرخ کبود
ناگاه تو را چو خاک گرداند پست

هوش مصنوعی: شاعر به زیبایی به بهار و نوروز اشاره می‌کند و از لاله‌ها می‌گوید. او از خواننده می‌خواهد که با خوشحالی و خرمی، از زندگی لذت ببرد و در حالی که زمان در حال گذر است، از فرصت‌ها بهره‌برداری کند، زیرا زندگی ناگهان به پایان می‌رسد و انسان را مانند خاک پست می‌کند.

رباعی ۱۲۱

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/306

رباعی ۱۲۲

هوش مصنوعی: در روز نوروز، مانند گل لاله، قدحی در دستانت بگیر و اگر فرصتی داری، با کسی که صورتش مثل لاله است، وقت بگذران.

چون لاله به نوروز قدح گیر به دست،

با لاله‌رخی اگر تو را فرصت هست؛

هوش مصنوعی: به خوشی و شادی زندگی کن، زیرا این دنیا ممکن است به یک‌باره تو را به جایگاهی پایین‌تر از خاک بکشاند.

می نوش به خرمی، که این چرخِ کبود

ناگاه تو را چو خاک گرداند پَست.

رباعی ۱۲۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی ۱۲۱ به خوانش سهیل قاسمی

حاشیه ها