خیام » ترانه‌های خیام به انتخاب و روایت صادق هدایت » ذرات گردنده   [۷۳-۵۷] » رباعی ۵۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از تن چو برفت جان پاک من و تو،</p></div>
<div class="m2"><p>خشتی دو نهند بر مَغاکِ من و تو؛</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>و آنگه زِ برایِ خشتِ گورِ دگران،</p></div>
<div class="m2"><p>در کالبدی کشند خاکِ من و تو.</p></div></div>

رباعی ۵۸

از تن چو برفت جان پاک من و تو
خشتی دو نهند بر مغاک من و تو
و آنگه ز برای خشت گور دگران
در کالبدی کشند خاک من و تو

هوش مصنوعی: این بیت شعر بیانگر این است که وقتی جسم ما از بین می‌رود و جان ما به عالم دیگری می‌رود، تنها یک تکه خاک بر جای ما باقی می‌ماند. سپس دیگران بر روی آن خاک، خاک خودش را می‌نهند و درواقع همه ما در نهایت به خاک تبدیل می‌شویم.

رباعی ۵۷

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/238

هوش مصنوعی: زمانی که جان پاک من و تو از بدن جدا شود، دو سنگ بر قبر ما قرار خواهند داد.

از تن چو برفت جان پاک من و تو،

خشتی دو نهند بر مَغاکِ من و تو؛

هوش مصنوعی: سپس، وقتی که برای تأمین خاک قبری دیگران، بدن ما را زیر خاک خواهند برد.

و آنگه زِ برایِ خشتِ گورِ دگران،

در کالبدی کشند خاکِ من و تو.

رباعی ۵۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی ۵۷ به خوانش سهیل قاسمی

حاشیه ها