طریق فرزانگی تردید است اگاهیم که اندیشمندان نامدار به شوندبررسی نهاده های گوناگون و داشتن انگیزه در جستجوی جستارها و کنکاش در پزوهشهای مختلف با مقصود دانستن درست و بی نقص هر فرضیه تا بدان حد پیش می روند که یا همه چیز بر ایشان هویدا می گردد و یا از نگاه خویش پاسخ صحیح را بدست نمی اورند , در هر دو صورت این افراد احساس نادانی می کنند که البته این خود نشانه خردمندی و پاک نزادی ایشان است خیام بزرگ به بهترین شکل بزرگترین تضاد های افرینش را , در کنار یکدیگر قرار داده مرگ و زندگی را در مصراع نخست و اغاز و پایان را در مصراع بعد اورده است , به عبارتی همانگونه که تولد و مرگ انسانها را باور دارد شروع و خاتمه جهان را نیز باور دارد بیک از شروع و پایان جهان و و نحوه چگونگی ان اظهارنا اگاهی می کند و بسیار واضح اعلام می دارد که شروع و پایان گیتی برهمگان ناپیدا است و جالب است که با صراحت اشکار می گوید که امدن و رفتن انسان , چیستانی است که پاسخ ان را هیچکس به غیر از پروردگار عالمیان نمی داند ,ولی برخی با تکیه بر توهمات و خرافات خود را بزرگ نشان داده و همنوعان خویش را می فریبند که در این خصوص مشاهده می شود خیام بی پرده می گوید هر کسی در خصوص پاسخ به این پرسش ناتوان است و هیچ کس در این رابطه واقعیت را نمی تواند اشکار سازد مگر خداوند بزرگ
پس وای براندسته از مردمانی که به شوند نااگاهی , خود را در دام رندان و سوداگران بازار پر رونق ریا و نیرگ فرار می دهند

دوری که در او آمدن و رفتنِ ماست،
---
پاسخ: با تشکر، نظر به این که در نسخه‌های چاپی ترانه‌های خیام هم این اشکال وجود دارد داخل کروشه ([او]) اضافه شد.

جناب اردشیر ورجاوند شما این جمله ی « هیچکس به غیر از پروردگار عالمیان نمی داند» را از کجای این شعر استنباط فرمودید؟!!! این تفسیر قطعا از ذهن شما تراوش یافته و لاغیر. ازیرا که خیام بزرگ بیان میکنند که این موضوع به صورت یک راز است و هیج کسی تا به حال بر این معنی دست نیافته و نیز من ( ایشان) .

دوری که درو آمدن و رفتن ماست
دور: زمانه، دوره، جهان و دنیا - دوری: دنیایی، جهانی
درو: مخفف "در او" است - این دو کلمه با هم متصل نوشته شده و حرف الف حذف میگردد، اضافه های پرانتزی و کروشه را حذف کنید

با سلام
از آنجا که گفتیم حیات مخلوق خالق (هو) ، او ، مباشد وحدت وجود میرسیم
و در مصرع سوم بیان سرگردانی.و شیدایی هست
با تشکر

رباعی بدین متن صحیح است:

دوری که در او آمدن و رفتن ماست

آن را نه نهایت نه بدایت پیداست

کس می نزند دمی در این معنی راست

کاین آمدن از کجا و رفتن به کجاست