هوش مصنوعی: آسمان حلقه‌ای از کمر تیرکشت را به‌وجود آورد و چرخش تند آن باعث نابودی ترکش‌ها شد.

هوش مصنوعی: چه می‌توانم بگویم، من راهی طولانی را طی کردم و اکنون به تو می‌رسم، چرا که از تو به سمتت برگشتم.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که شخص از نامی که به او داده شده، احساس خوبی ندارد و از آن نام ناراحت است. او به نوعی می‌خواهد بگوید که نامش ننگین است و نمی‌خواهد دیگران آن را بر زبان بیاورند، زیرا این نام برای او تداعی‌گر جنگ و دشواری‌هاست.

هوش مصنوعی: ماه‌روی زیبا را به نام "ماه" نامیدند، زیرا چهره‌اش به زیبایی چهره توست که زینت‌بخش است.

هوش مصنوعی: به کسی که با او زندگی می‌کنی، دل بده و تلاش کن تا با او به خوشی و سازگاری برسی، حتی اگر مجبور باشی رنج و سختی را هم تحمل کنی.

هوش مصنوعی: نگو که دل نمی‌تواند از تو دور شود، چون نمی‌توان به یک دل دو معشوق را در آغوش گرفت.

هوش مصنوعی: من مانند تو نیستم که همیشه سخن گفتن برایم سخت باشد؛ چون از نام تو فقط شرم و ننگ نصیبم شده است.

هوش مصنوعی: برو و به عقب برگرد و راه را بگیر، چون از ما چیزی نداریم، به خودت برسان.

هوش مصنوعی: کسی که در عشق تو به سر می‌برد، مانند تو نمی‌تواند دل ببرد و این موضوع نادرستی است.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که تو به راحتی می‌توانی با هر کسی که دوست داری، عشق بازی کنی.

هوش مصنوعی: تو رفتی و در بازی نیرنگ باختی، اگرچه مهره را زدی، اما اشتباه عمل کردی.

هوش مصنوعی: پسری را در خود شناسایی کردی که در میدان زندگی، زیبایی و خوبی‌های زیادی به همراه خود دارد.

هوش مصنوعی: اکنون که به من رحم کردی و دوباره به وضع ناامیدکننده‌ام بازگشتی، راه‌حلی برای مشکلاتم آوردی.

هوش مصنوعی: من و آرزوی تو چقدر از هم دوریم که خطای ترک کردن را نمی‌توانیم مرتکب شویم.

هوش مصنوعی: وقتی که محبت تو را ناتمام و ناقص می‌بینم، چطور می‌توانم تو را در صبح و شب بپسندم؟

هوش مصنوعی: گاه به حالتی ناتوان و دلbroken و با التماس و خواهش، از من مراقبت می‌کنی و گاه دیگر با بی‌احساسی و بی‌توجهی، به من آسیب می‌زنی.

هوش مصنوعی: وقتی که رازی را از دل خود فاش می‌کردم، مثل اشکی که از چشم مردم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: در آرزوی تو، همه جا را خراب کردم و با دیوانگی به زندگی در شهر پرداختم.

هوش مصنوعی: اگرچه مدتی در زنجیر و محدودیت بوده‌ای، اما به زودی فرصتی مناسب و مناسب‌تر برایت پیش می‌آید که از این وضعیت آزاد شوی.

هوش مصنوعی: من در آرزوی تو خسته و ناامید هستم، مانند گیسوان شاداب و پیچ‌خوردۀ گل سفید که در باد آشفته شده‌اند.

هوش مصنوعی: هیچ کس با من نیست و تنها دم صبح را احساس می‌کنم، و هیچ کس با من هم‌صحبت نمی‌شود جز آنچه که در کلمات نوشته می‌شود.

هوش مصنوعی: به خاطر محبت تو، سرم را بلند کردم، زیرا که مانند قلمی بودم که بر روی خط تو حرکت می‌کند.

هوش مصنوعی: این زمان قلم از تو درخواست می‌کند که مانند موهای کج که به حالت راست درآمده‌اند، به درستی و به خوبی به نگارش بپردازی.

هوش مصنوعی: تو در درون خود آتش و نیرویی داری، اما حالا احساس کسالت و افسردگی می‌کنی. باید بدان که این احساسات درست نیستند و تو باید از توانایی‌هایت بهره‌برداری کنی.

هوش مصنوعی: هرگز به ما نزدیک نشو و دم نزن، چون من به راحتی می‌توانم طلسم کنم. پس بهتر است که از دست و کار خود برآیشی.

هوش مصنوعی: من کودک نیستم که به خاطر یک دانه نارنجی از او، به دنبال جواهری باارزش باشم.

هوش مصنوعی: اگر تو بگویی که قد سرو زیباست، اما قد تو هیچ‌گاه به پای او نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: من شیرینی را می‌چشم و تلخی را پاسخ می‌دهم، به بوی سمن می‌مانم اما چهره‌ام همچون ماه نیست.

هوش مصنوعی: تو کسی هستی که از تو فتنه‌های زیادی به وجود آمده است و اگر کسی از بندگی تو آزاد شود، برای او جایز است.

هوش مصنوعی: اگر ببینم که در بالای سر چیزی هست، به بام می‌روم تا مانند خورشید آن را ببینم.

هوش مصنوعی: من مانند ابری هستم که در طول شب تا صبح می‌بارد و همیشه بالای سرم احساس غم و اندوه دارم.