خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » سفریات » رباعیات » شمارهٔ ۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا چند ز پیش خویش رانی ما را</p></div>
<div class="m2"><p>روزی بغلط بخوان من شیدا را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دانی که چه فرمود خضر موسی را</p></div>
<div class="m2"><p>کن نفاعاً ولا تکن ضرّارا</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 526

شمارهٔ ۵

تا چند ز پیش خویش رانی ما را
روزی بغلط بخوان من شیدا را
دانی که چه فرمود خضر موسی را
کن نفاعا ولا تکن ضرارا

هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر به مسأله خودشناسی و یادآوری نکات مهم زندگی اشاره می‌کند. او به داستان خضر و موسی اشاره می‌کند و مفهوم آن را که به درستی عمل کردن و سودمند بودن برای دیگران اشاره دارد، بیان می‌کند. به عبارتی، شاعر با یادآوری این موضوع، بر اهمیت تأثیر مثبت بر دیگران و دوری از زیان رساندن تأکید دارد.

شمارهٔ ۳

شمارهٔ ۴

هوش مصنوعی: چرا تا به حال به ما بی‌محلی می‌کنی؟ روزی به اشتباه نام من شیدا را بر زبان نیاورده‌ای.

تا چند ز پیش خویش رانی ما را

روزی بغلط بخوان من شیدا را

هوش مصنوعی: می‌دانی که خضر چه چیزی به موسی گفت؟ چیزی که سودمند باشد و آسیب نرساند.

دانی که چه فرمود خضر موسی را

کن نفاعاً ولا تکن ضرّارا

شمارهٔ ۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده