هوش مصنوعی: وقتی دوستان در حال نوشیدن شراب هستند، به گلبرگ‌های گل و زیبایی آن نگاه می‌کنند و به جوانی و زیبایی خودشان توجه می‌کنند.

هوش مصنوعی: زاهدان، پارچه‌های عبادت و سجاده‌های خود را به دور می‌اندازند و به گوش دادن به نغمه‌های دل‌نواز بلبل مشغول می‌شوند.

هوش مصنوعی: به جز سایه‌ی درخت سرو و حاشیه‌ی رودخانه، به جایی دیگر نرو.

هوش مصنوعی: گل سرخ دوباره چهره خود را نمایان کرد و لیوانی پر از شراب گل لاله به خاطر باران زیبایی، پر از نوشیدنی خالص و ناب شد.

هوش مصنوعی: ای ساقی، وقت صبح رسیده است، جام شراب را به من بده تا در برابر چهره‌ات بنوشم. مبادا که صبح روشنایی‌اش را از ما بگیرد و نگذارد در کنار تو لذت ببرم.

هوش مصنوعی: با چهره زیبای تو، گلی همچون خودت را نوشتم.

هوش مصنوعی: کسی که به گل لاله توجه می‌کند، مانند سنبل‌های دور هم چیده شده است. من فردی دلسوخته و پریشان‌حال هستم و عشق او برایم لذیذ و دلپذیر است.

هوش مصنوعی: جز این که در باغ زیبایی او گل‌های صدبرگ را بچینی، دیگر هیچ چیز را نبین؛ به چهره‌اش نگاه کن و به چشمه‌ی خورشید ننگر.

هوش مصنوعی: موی او بوی خوشی دارد و سنبل نیز عطر دلنشینی می‌دهد.

هوش مصنوعی: دوستان به من نصیحت می‌کنند که به یاد وصل و دیدار او نباشم، زیرا این فقط خیال است و نمی‌توانی او را جز در خیال ببینی.

هوش مصنوعی: تن تو از گریه و ناله به حالتی خاص تغییر کرده و از این پس باید به یاد آن سرو سمن غمگین باشی.

هوش مصنوعی: بیش از این نمی‌توانم بدون تو و زیبایی‌ات زندگی کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که خواننده یا نوازنده در پرده‌خانه به اجرای این غزل بپردازد، باید با همان لهجه و حال و هوای خاصی که دارد، پرده‌خانه را تزیین کند.

هوش مصنوعی: ای بهار، تو به چمن و باغ زیبایی می‌بخشی و در حالی که طوطی من در خانه‌ام می‌رقصد، آواز نغمه‌ای از سر می‌زنم.

هوش مصنوعی: صحبت کردن درباره‌ی زمزمه‌ی بلبل خوش‌زبان، نیازی به گفتن ندارد.