هوش مصنوعی: وقتی که بندهای پیچیده و ظریف را می‌گشایی، مانند اینکه موی زیبایی را به هم بریزی، همه‌چیز به هم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: هر شب تا روز، به امید رویای تو، چشم انتظار هستم و در دنیای خودم را باز کرده‌ام.

هوش مصنوعی: چطور ممکن است تو که دلbroken هستی، مرا شکار کنی؟ به هیچ وجه! یک مگس چگونه می‌تواند بر شاهین مسلط شود؟

هوش مصنوعی: وقتی چهره محبوب در برابر توست، دیگر نیاز به زیبایی باغ و گل‌های بهاری ندارید؛ چه نیازی به گل‌هاست وقتی که دلنشینی وصال ویس و رامین را تجربه می‌کنید؟

هوش مصنوعی: ای برادران عزیز، این فرصت را غنیمت شمارید و از بوی خوش یوسف گم‌شده، فرزند یعقوب لذت ببرید.

هوش مصنوعی: من با آتش آتشفشان، چراغی برای مجلس ناهید و شمعی برای پروین روشن می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر بلبلان به خاطر غم و اندوه بمیرند، چه اهمیتی دارد که شقایق‌ها آب گرفته و نسرین‌ها سبز باشند؟

هوش مصنوعی: حال و روز دل‌شکسته‌ها و کسانی که در رنج و غم به سر می‌برند، برای سلاطین چه اهمیتی دارد؟

هوش مصنوعی: اجازه نده که سلطان بدون اطلاع از وضعیت افراد، کسی را از جمع خود طرد کند. گدایی که بی‌نوا و دردمند است را نباید به راحتی از جمع دور کرد.

هوش مصنوعی: نیازی به تیغ و قاتل ندارم که جانم را فدای چیزی کنم، وقتی که گاهی به آن بازوی زیبا و دلربا نگاه می‌کنم.

هوش مصنوعی: چرا خواجو را سرزنش می‌کنی در حالی که او مانند فرهاد جان شیرینش را برای عشق می‌گذارد؟